Dubbele standaard

Iedereen moet zelf maar uitmaken wat hij of zij draagt.

Dat is een vorm van vrije meningsuiting die we moeten gedogen. We hebben net met die discussie gezeten over de vrije meningsuiting, wat een oneerbiedig Frans weekblad betreft, dat het recht moest hebben cartoons te plaatsen, die wetens en willens er op uit zijn moslims te kwetsen en op stang te jagen.

In dezelfde week krijgt de stervoetballer Mario Balottelli in het Verenigd Koninkrijk een fikse geldboete omdat hij op zijn blog een flauwe mop op over de Joden verspreidt. Een dag later was het land was te klein, toen in het stadion van de voetbalploeg Standaard een doek werd ontrold, waarop een onthoofde Steven Defour te zien was, een speler die van kamp is gewisseld.

De vrije meningsuiting is met andere woorden relatief. Met Joden mag je niet lachen en onthoofde spelers kunnen niet op een spandoek. Iedereen zal wel aanvoelen dat het goed is dat er grenzen zijn. Ook aan de vrije meningsuiting. Wat we niet kunnen hebben, is een dubbele standaard, waarbij de ene mening wel en de andere niet mag worden geuit, afhankelijk van je identiteit, geaardheid of afkomst. Wat we moeten vermijden is een toestand waar de enen wel mogen beledigen en de anderen niet.