Niet goed

Armoede is ongezond. Niet alleen lopen de risicofactoren bij behoeftige mensen op, ook hebben zij beduidend minder toegang tot de weldaden van de gezondheidszorg. Dat is een algemeen gegeven dat we in elk land zien optreden. Het is voor je gezondheid veel beter, over een ruim inkomen te beschikken.

Het komt niet alleen door geldtekort, maar meer nog door een gebrek aan kennis. De gevolgen zijn ontstellend. Je ziet het in alle statistieken: minder levensverwachting en dus meer sterfte, door allerlei oorzaken zoals cholesterol, diabetes, roken, onaangepaste voeding, astma, en jammer genoeg ook meer uitzichtloosheid en depressie.

Dat loopt over in de psychiatrische ziekten die we ook vaker vinden, vaak veroorzaakt door erfelijke geestaandoeningen. Er zal meer middelengebruik zijn, en meer geweld.  Wij die van een historisch ongekende welstand genieten – velen van ons die dit lezen zelf ruim boven het lokale gemiddelde – moeten bewust blijven, dat de armoede bestaat, en wellicht nooit uitgeroeid kan worden.

Wat wel kan gebeuren, is dat we het luik openen waardoor een bepaalde persoon of gezin aan de armoede kan ontsnappen, door zich in de maatschappij in te lijven en deel te nemen aan het economisch proces. Daar is een traject voor nodig dat soms medische behandeling vereist om te slagen, maar altijd opleiding, huisvesting en tewerkstelling, of bij gebrek aan dat laatste, inschrijving in het sociale opvangsysteem van werkloosheid, ziekenfonds of OCMW.

Op zich  vormt dat opvangsysteem een eindeloze doolhof, met allerlei verborgen wolfijzers en schietgeweren, maar het is wat we hebben, en het is goed dat het er is. Iedereen kan een tegenslag hebben, en dan moet er een valnet zijn. Het is een gigantisch, zij het gammel bouwwerk dat de wereld ons benijdt.

Wij moeten er voor strijden dat de solidariteit behouden blijft, nu de maatschappelijke betrokkenheid met de ‘onderlaag’ van de samenleving meer dan ooit onder druk lijkt te staan.  De vraag is nu hoe we daar als huisarts mee omgaan. Bestaan er hinderpalen die we wellicht weg zouden kunnen nemen in de toegankelijkheid tot de eerstelijnsgezondheidszorg?