Beste Dirk,

Dankjewel voor je wijze woorden en hartelijkheid. 

Taha was zoals vele andere mannen en vrouwen met het hart op de juiste plaats een doorgever, iemand die inspireerde, die met mensen een stukje weg aflegde.  We kunnen leren van zijn aanpak, van zijn manier van een beweging creëren en van er vulling aan te geven.  Want, zoals hij dat deed, geloof ik dat het spoor dat we trekken iets is dat we samen realiseren. 

De organisatie van Huis van Vrede vraagt inderdaad een kader, en dat moeten we voorzien.  In de kunst is het kader de afwerking van het schilderij, van de foto, de beeldcreatie.  Zonder een creatie vooraf die af is, kunnen we geen passend kader vinden.  Daarom geloof ik dat we daar nu nog niet helemaal aan toe zijn. 

We zijn met Huis van Vrede gezamenlijk aan ons eerste schilderwerkje bezig.  Dat is die mogelijkheid aanbieden waarover je het had: de ontmoeting als kleuren en figuren laten uitproberen die de ‘vrijheid en mystiek’ bepalen.  Dit dynamische, ergens riskante samenwerk is mooi op zich en kan ook niet anders dan iets bevallig opleveren. 

Met andere woorden, de verscheidenheid die we nastreven met Huis van Vrede zijn de kleuren van het schilderij.  Er zijn contrasterende kleuren die mooi zijn als je ze naast elkaar zet en er zijn complementaire kleuren die hetzelfde effect geven op een andere manier. 

We hebben een aantal mooie momenten beleefd in de paar maanden dat we onze bijeenkomsten organiseerden.  Zo denk ik aan de keer dat we onze meditatie hadden in een taverne.  We hadden het erover dat mensen naar een bar komen voor een moment van extase, van samen even stoom afblazen.  Of je doet dit ‘jezelf afgeven’ helemaal alleen en je zit wat eenzaam aan de toog te mijmeren. 

In dat laatste herkenden we de meditatie die we doen met Huis van Vrede.  Het is als de barman die het stille van zijn klanten aanvoelt, die ingaat op hun meditatie, een stukje dicht bij hen gaat staan.  Ik herinner mij hoe werd besloten dat het een beroep van aanvoelen van mensen is.  De extase en de meditatie kunnen contrasterend lijken, zoals zwart en wit.  In de religieuze liturgie hebben ze beide hun plaats.  In de ‘gewone’ wereld heb je dat bijvoorbeeld in de bar.

Thierry Limpens