Winterpaleis

Je komt pas op het einde te weten dat het om een onderzoek gaat, allicht een medisch onderzoek. Bij het herlezen blijkt, dat alles goed bij een kernspintomograaf past, de machine die MRI-scans maakt. Ik heb dat ook eens meegemaakt. Redelijk indrukwekkend.

Je krijgt een koptelefoon en je moet in een sarcofaag gaan liggen, een ruimtecapsule als het ware, die geheel afgesloten wordt, iets wat sommigen de stuipen op het lijf jaagt, uit vrees niet voldoende lucht te hebben om te ademen. Er zal altijd voldoende zuurstof zijn, want er is ventilatie voorzien, maar een beetje benauwd voelt het wel.

In de tunnel geschoven, word je aan een hels lawaai blootgesteld. Het lijkt wel of je door het binnenste van de aarde naar de ander kant wordt geschoten. Deze ervaring vergelijkt de dichter(es) met de tocht “door de rivier.” Of moet het ‘over’ de rivier zijn?

Zoals iemand die een rivier moet oversteken, zoals ooit Julius Caesar de Rubicon overstak. Want dat heb je toch ook met een onderzoek, als blijkt dat er iets uitkomt, dat je dan in een nieuw landschap terecht komt. Het gedicht heeft de verdienste van het realisme en de eenvoud van middelen.