Onder de maan

Naar Verlaine

Een schreeuwende vogelzwerm vliegt me voorbij,
En gaat zich verschuilen in vergeelde blaren,
Van een kromme els met verkrampte gebaren.
Weerspiegeld mijn hart en mijn spijtrazernij.

Een oude herinnering welt op in mij.
Het trieste geheugen komt niet tot bedaren,
Weerkaatst violet, het valt niet te verklaren.
Het mondt weer eens uit in een treurwoordenbrij.

Bij maansopgang weerklinkt een herhaalde maal
- Als enige komt hij de stilte verstoren -
De liedzang onzichtbaar van een nachtegaal.

En dan wordt het stil en is niets meer te horen,
En zijn er geen woorden meer, noch ook de taal,
En zijn we er ook onze spraak bij verloren.

Pasquino sneak preview myriade