De genadige dood

We hadden het over een afgelaste euthanasie die gisteren de pers haalde.

Een man die levenslang opgesloten zit, geïnterneerd ‘ter bescherming van de maatschappij,’ wenst uit het leven te stappen, en dwingt na een juridische strijd het recht op euthanasie af, maar wanneer alles in kannen en kruiken lijkt, gaat de levensbeëindigende procedure weer niet door, omdat in extremis de arts afhaakt. Dat is in een notendop de inzet van de anekdote die gisteren onze aandacht trok.

Het is een boeiende morele vraag die zich daar stelt, te weten of  iemand die in wezen tot levenslang veroordeeld is, want er is geen vooruitzicht op terugkeer naar de maatschappij,

zomaar mag beslissen zijn lijden te bekorten door uit het leven te stappen? In wezen wordt daardoor de strafuitvoering ook een hak gezet. Hoewel we daar toch een kanttekening moeten bij maken.

Internering

Volgens wat ik begrepen heb gaat het iemand die voor zware feiten veroordeeld is, maar die niet voor vrijlating in aanmerking komt, omdat hij een gevaar voor de samenleving zou stellen. Zelfs wanneer hij normalerwijze voor vrijlating in aanmerking zou komen, blijft hij opgesloten, om nieuwe wandaden onmogelijk te maken. Het is een bijzonder statuut, maar in wezen geldt het niet meer als straf, maar als een preventieve maatregel in het belang van derden.

Ik denk dat dit feit toch moet meespelen in de afwegingen die we moeten maken. Als het om iemand zou gaan die een vooruitzicht heeft op vrijkomen na het einde van de straf, zou de discussie nog anders zijn. In een land als België is straf altijd eindig, want zelfs aan levenslange opsluiting komt een keer een einde. Niemand zit in de praktijk nog levenslang, tenzij mensen zoals deze meneer die als ongeneeslijk ziek worden beschouwd bij onbehandelbare mensen.

Behandeling

Nu heeft de Belgische staat hier boter op het hoofd, want naar verluidt is er nooit een behandeling verstrekt, en zit deze man, die als een zieke moet worden , wel dertig jaar opgesloten tussen de gewone gevangenen zonder dat de minste poging tot therapie werd ondernomen. Ik heb het ook maar uit de pers, wat ik hier vertel, en het is vaak nogal onnauwkeurig wat daar allemaal bericht wordt, dus ik schrijf het met het nodige voorbehoud. Toch denk ik te mogen zeggen dat daar iets grondig fout zit.

Afbeelding: De doos van Pandora, pastel van Louise de Hem