Twee sporen beleid

De beste resultaten berusten op een combinatie van psychosociale zorg en geneesmiddelen.

De zorg voor AD/HD bestaat uit een waaier van therapeutische mogelijkheden waaronder medicatie een gepaste plaats inneemt. Ik heb nog geen ouders geweten die hun kinderen met plezier pillen geven. Het kost vaak heel wat moeite hen ervan te overtuigen, dat het de moeite van het proberen waard is. Als de diagnose juist gesteld is, en het is echt ADHD dan zullen negen op de tien ouders uiterst dankbaar komen vertellen dat niet alleen het gezinsleven verbeterd is, maar dat ook de schoolprestaties erop vooruit gaan.

Als het een keer is aangetoond dat het kind het beter doet, kun je moeilijk anders dan de behandeling jarenlang voorschrijven. Het zou van bijzonder veel enggeestigheid en zelfs onmenselijkheid getuigen als je op een bepaald ogenblik zou moeten zeggen dat de behandeling om wat voor reden dan ook gestaakt zou moeten worden.

Zonder oordeel

De hulpverlener moet er zich voor hoeden allerlei theorieën en overtuigingen op de hulpvrager(s) los te laten. We moeten concreet en praktisch de situatie ter hand nemen en echte oplossingen vinden voor echte problemen, die van de hulpvrager, niet van ons. Dat onze samenleving zich daar allerlei vragen bij stelt, is maar goed ook, maar die discussie zou een noodzakelijke behandeling bij een kind dat er wel bij zou varen, niet in de weg mogen staan.

Allerlei idealistische verzuchtingen, over hoe het zonder medicatie zou kunnen, mogen mooi klinken, maar in de praktijk staan allerlei beperkingen in de weg, met name de ontoereikende beschikbaarheid van psychotherapeutische zorg.

Pakket

Je kunt heel veel bereiken door een intensieve therapeutische aanpak, maar de eerlijkheid gebiedt te erkennen dat we gewoon de aantallen therapeuten niet hebben, die daar voor nodig zouden zijn, zeker in de achterstandswijk waar ik werk, al mag die dan ook nog in de hoofdstad van Europa liggen.

 In Nederland ligt dat nog anders dan in België, maar in ons land is de toegankelijkheid tot de geestelijke gezondheidszorg niet voor iedereen vanzelfsprekend. In de praktijk zijn er wachtlijsten al wordt dat zelden openlijk toegegeven.