Procrustesbed

Wat te lang is wordt afgesneden, en wat te kort is wordt opgerekt.

Dat is het procrustesbed van het onderwijs. De grote schuldige in het AD/HD verhaal is de moderne maatschappelijke mentaliteit die in de school doorklinkt en die zich onder meer uit in een ziekelijke bezetenheid met prestaties en cijfers. Daar wordt alles aan afgemeten, zo ook de deugdelijkheid van onze kinderen.

Het moderne onderwijsstelsel, door de staat en dus de politiek overheerst, heeft de school omgebouwd tot een machine die cijfers produceert, en die daar zelf ook op afgerekend wordt.

Dit leidt ertoe dat het schoolsysteem de kinderen kneedt met allerlei vormen van lichte dwang om hen ertoe te brengen aan allerlei verwachtingen van de volwassenen tegemoet te komen, niet alleen wat kunde en vaardigheden, maar ook keuzes en overtuigingen betreft.

Conform

De conformeringsdrang in het onderwijs is zo groot, dat de kinderen die in dit klimaat niet passen, doordat ze een of andere vorm van afwijkend gedrag vertonen, er minder en minder aarden en gedijen. Doordat de aangeboden omgeving voor hen te saai, te streng te levenloos is, trekken ze de aandacht op zich, irriteren het gezag en laden ze alle banbliksems op zich.

Dan ontspint zich een ongunstige dynamiek die in het slechtste geval tot uitsluiting of uitstoting zal leiden.

Om een dergelijke dramatische afloop te vermijden, dienen we alle middelen in te zetten, waarover we beschikken, ook als daar medicatie komt bij kijken.

Het is typisch dat de behandeling vaak alleen op schooldagen wordt toegepast en niet in de weekends en tijdens de vakantie, wat het beste bewijs is, dat deze medicatie in wezen niet wordt ingezet voor de verbetering van de gezondheidstoestand, maar wel voor een verhoogde graad van aanpassing aan de schoolomgeving.

Bezwaar

We kunnen daar morele bezwaren tegen hebben, en die heb ik ook, maar als er zich een gezin aandient met twee (of een) radeloze ouders en hun AD/HD kindje, dan zijn die mensen niet gediend met mijn morele bezwaren. Zij willen als ouders kunnen antwoorden op de hoge druk die de samenleving uitoefent om kinderen naar school te sturen en hen daar in het keurslijf van het onderwijs te snoeren.

Ik zit dan niet in een positie dat ik moet gaan proberen de mentaliteit in het onderwijs, laat staan in de samenleving op de korrel te nemen. Die ouders verwachten van mij concrete hulp, en die bestaat vooreerst in de juiste diagnose te stellen, om daar vervolgens de gepaste maatregelen tegenover te stellen.