Commentaar

Een kwestie van geven en nemen.

Ms. Devere merkt op in een commentaar op onze bijdrage van eergisteren dat de farmaceutische industrie er wel bij vaart, bij al die aandacht voor aandachtsstoornissen bij kinderen, waaronder AD/HD.

Nu is de verhouding tussen de geneeskunde en de industrie, en meer in het bijzonder de farmaceutische industrie redelijk troebel.  Daar moeten we niet flauw over doen. De artsen, en hun patiënten verwachten van de industrie onberispelijke producten, en informatie erover, van een hoge kwaliteit.

Loon naar werken

Er is van alles aan te merken op het systeem dat er in bestaat dat van een molecule een geneesmiddel wordt gemaakt. Daar zijn onder meer klinische studies voor nodig die het bewijs moeten leveren dat de molecule in kwestie veilig en doeltreffend is. Laten we hopen dat heel dat proces eerlijk en zonder sjoemelen gebeurt. Dat is een andere discussie die ik hier en nu niet ga voeren.

Wanneer de industrie haar werk goed doet, en ze levert bekende moleculen voor een overeengekomen prijs, en ze ontwikkelt nieuwe moleculen die het bestaan van mijn patiënten verbeteren, wel dan heb ik als arts geen bezwaar dat deze firma’s er geld mee verdienen. Als ze dat niet zouden doen, dan zouden er geen nieuwe geneesmiddelen meer komen, want er zou geen geld voor de ontwikkeling zijn.

Het wantrouwen van Ms. Devere is een bijzonder geval van een meer algemeen fenomeen, namelijk onze troebele verhouding als Westerse consument met de industrie in het algemeen.

We wantrouwen de industrie, maar we stellen ons terzelfder tijd zeer veeleisend op.

Prevalentie

Hoe dan ook, de industrie heeft de AD/HD kinderen niet uitgevonden, noch ook de schizofrenen en de bipolairen. Ze heeft wel middelen bedacht waarvan ze beweert dat ze nuttig kunnen zijn ter verbetering van de levensomstandigheden van de patiënten die met bepaalde aandoeningen behept zijn.

Dat meer en meer kinderen met die diagnose naar huis komen is naar mijn persoonlijke aanvoelen niet de schuld van de industrie. Er zijn gewoon heel veel kinderen die er in min of meerdere mate last van hebben. De stoornis wordt lang niet altijd tijdig erkend en behandeld.