Geluk

Dirk De  Wachter heeft het meer dan eens over de tirannie van het geluk.

Alles moet altijd maar weer fantastisch zijn, zomaar goed is niet goed genoeg. We moeten elkaar voortdurend de loef afsteken, en we mogen niet achterblijven bij de Jansensen en de andere buren. We storten in als blijkt dat we niet mee kunnen doen en dat we op een of andere manier uit de boot vallen.

Zo verwachten we van onze kinderen ook alleen maar goed nieuws omtrent de schoolprestaties. Als het tegenvalt gaan we knorren, maar we zouden beter van het moment gebruik maken, om hen te leren met tegenspoed en ontij om te gaan. Wat we hen willen leren, moeten we eerst zelf kunnen.

We moeten soms zelf eens goed naar ons eigen ouderlijk advies durven luisteren.

Pillen

Af en toe een beetje ongelukkig zijn, hoort bij het leven.

Daarom hoef je nog niet meteen naar de psychiater te rennen. Het aantal mensen met een psychiatrische diagnose in onze samenleving neemt evenwel hallucinante proporties aan. Toevallig of niet? Het gevolg van een verhoogde aandacht ervoor, of een voorteken van een soort klimaatopwarming van de geest, die steeds ernstiger proporties aanneemt?

Eén op vier Belgen krijgt ooit te maken met een depressie.

We slikken als bevolking in dit land meer antidepressiva, slaap-en kalmeermiddelen en andere psychofarmaca dan ooit iemand gedaan heeft. Wat is er aan de hand met een samenleving die zo’n explosie aan psychische problemen kent?

Verklaring

Een mogelijke verklaring is in wezen heel eenvoudig. Wellicht zijn er veel problemen die vroeger onder de mat werden geveegd, en waar nu een naam op geplakt is.

Zo zijn er in een mum van tijd ontzettend veel kinderen met ad/hd bij gekomen. Het letterwoord betekent attention deficit/hypercinetic disorder en het gaat om drukke kinderen die niet stil kunnen zitten.  Die hyperkinetische kinderen waren er vroeger ook, maar ze werden vaak niet deskundig begeleid en naar steeds lagere niveaus van het onderwijsstelsel uitgestoten.

Er is nu meer aandacht voor pakweg kinderen die stotteren, of die bedplassen. Dat is alleen maar goed. Je zult maar de ouders zijn van een adhd-kind. Sommige van die kinderen moeten medicatie nemen, en daar moeten we absoluut niet flauw over doen. Het is echt geen teken van de decadentie van de moderne samenleving, maar een zorg die we verstrekken, aan kinderen die het daardoor beter doen. Daar moeten we echt niet gaan bezuinigen.

Afbeelding: Dennis the Menace, 1960, Jay North