Verkenning

Iedereen op zijn manier.

Ik vind het billijk dat je in een partnerrelatie vrijwillig het offer brengt van alle andere partners. Bij mij gaat het automatisch, omdat ik me vanzelf hecht aan een partner, en daarbij de interesse in andere partners grotendeels verlies. Tenminste nu is dat toch, want zo het heeft geduurd tot voorbij de dertig vooraleer dat automatisch proces rijp was.

Naarmate de ervaring toeneemt, met de jaren, heb ik toch duidelijk een voorkeur gekregen voor de binding, en de verbondenheid met in mijn geval een huwelijkspartner. Ik beklaag mensen een beetje die dat niet kunnen, al oordeel ik hen niet.

Kanalisering

Een groot voordeel van een relatie, toch in mijn geval, is dat het seksuele verlangen en de periodieke hitsigheid die ermee is verbonden, minder hevig en meer beheersbaar worden.

Een mens kijkt altijd uit naar mogelijke partners. Dat behoort in mijn ogen tot de normale seksuele activiteit: voortdurend om je heen kijken, steeds op zoek naar een exemplaar van het gewenste geslacht die in aanmerking komt voor meer.

In tijden van alleen zijn is dat wel een prettig, maar op de duur vermoeiend gevoel. Hevige seksuele gevoelens kunnen de gemoedsrust verstoren en de ziel komt maar niet tot bedaren, zo lang er onzekerheid bestaat.

Die heb je ook.

Je hebt mensen die dat opzoeken, zoals in het geval van Abdel over wie we het in de vorige bijdragen hadden. Mensen die zich niet hechten of die elke hechting weer los proberen te maken.

Het is wel leuk als beide partijen van elkaar weten wat ze aan elkaar hebben, en als er dientengevolge geen ernstige verwachtingen ontstaan. Hoewel je die niet kunt tegenhouden als ze opwellen.

Door de partnerrelatie wordt de seksualiteit niet weggenomen, maar gekanaliseerd. Natuurlijk kijk ik nog de hele tijd uit naar aantrekkelijke mannen, maar het gevoel dat  ik erbij krijgt is minder storend.

In de jaren tussen twee mannen flakkert dat weer op.

Afbeelding: 'Zoek het insect!' vierde in een reeks die we begonnen zijn.