Evenaarsnostalgie

Heet, sterk en zwart. Dat geldt voor koffie, en ook voor mannen.

Die verre achternicht over wie ik het gisteren had, werkt in de sociale sector in Brussel, en ziet op die manier zo een beetje hetzelfde publiek als ik. Zij heeft blijkbaar even goed een sterke band met de Afrikaanse mensen die op ons een beroep doen. Wat ze daar over vertelt, neemt me bijzonder voor haar in, want ik heb dat ook wel.

Misschien is het eigen aan de Belgen dat ze het goed met Afrikanen kunnen vinden, al vind je voor hetzelfde geld ook altijd nog ernstige vormen van racisme met name in Vlaanderen.

Op de huid

Hoe dan ook hebben we iets met zwarten wat je niet bij de blanken vindt. Doordat ik zelf een klein jaar in Congo, het toenmalige Zaïre verbleven heb zo rond het jaar tachtig van de vorige eeuw is daar in mijn geval ook nog een soort Afrikaheimwee bij gekomen.

Om te beginnen ben ik daar altijd door hen zeer goed ontvangen en heb ik de gastvrijheid, vriendelijkheid en betrokkenheid van de mensen ginder leren appreciëren. Ik zal wel weer in herhaling vallen, maar toen bleek dat ik niet terug kon naar Congo omwille van een aantal redenen, en toen ook de plannen om psychiater te worden niet doorgingen, ben ik naar Brussel gegaan, waar zowel Afrika als de Psychiatrie elk van zijn kant naar me toe zijn gekomen.

Wat is het nou?

Hier en daar een beetje anders, maar over het algemeen toch hetzelfde. Menselijke wezens zoals u en ik, maar wat maakt hen dan zo anders? Ik zoek het in de richting van spontaan, direct, what you see is what you get. Je krijgt wat je ziet. Het gevoel dat er geen achterliggende bedoelingen zijn. Dat deze mensen wanneer ze zich vrolijk maken helemaal vrolijk zijn en wanneer ze verdriet hebben een en al verdriet, daar waar je bij de blanken toch altijd denkt dat er wel wat achter zal zitten en dat niets gemeend is.

Wat dat betreft zal ik zelf ook wel heel blank zijn, zo van nooit het achterste van je tong laten zien. Voor mij was het dan ook een bevrijdende ervaring daar in Afrika heel anders behandeld te worden dan ik gewend was, waardoor een hele nieuwe gevoelswereld voor me openging.  Ik vond mezelf niet leuk toen, en het feit dat ik daar met open armen werd onthaald, steeg me naar de hersenen. Dat blijft me achtervolgen tot vandaag, met voornamelijk gunstige effecten.