Zomerjurk

Rondhinkend op een kunstbeen.

Met een verre achternicht had ik het over de tuin van het Klooster van Kwatrecht naar aanleiding van die foto die ik al eerder publiceerde.

Het klooster maakte deel uit van een complex dat een verblijfinstelling voor gehandicapte leerlingen omvatte. Het was een grote instelling van de Zusters van Liefde met een internaat voor zeker meer dan honderd leerlingen, dat nu leegstond tijdens de verlofperiode.

Bosschages

Ik was ruw geschat tien of elf. Het zal dus halfweg de jaren zestig geweest zijn.

We gingen daar tante Mieke bezoeken. Bij goed weer werden we in de tuin ontvangen, en toen we daar aankwamen zag ik daar tussen de priëlen een eenzaam meisje rond lopen, wat jonger dan ik, gekleed in een lichte jurk naar de trant van die dagen zonder van mode te durven spreken. Ze mankte een beetje en bij nader toezien kwam dat doordat ze op een kunstbeen liep. Dat was in roze plastic uitgevoerd om zo echt mogelijk te lijken, maar het glansde heel anders dan het levende been, waardoor het net op ging vallen.

Daar keek ik van op. Ik probeerde niet te staren zoals me was geleerd, maar ik was daar als kind zeer door getroffen. Niet alleen door het kunstbeen, maar ook door de eenzaamheid, van dat enige kind in die grote tuin, omdat tante Mieke uitlegde dat alle leerlingen voor de vakantie naar hun familie gingen, alleen dit meisje niet, omdat zij geen familie had.

Ik was daar van aangedaan: niet alleen een kunstbeen, maar ook nog geen familie en nergens om naartoe te gaan tijdens een zomervakantie.

Aantrekkelijk

In mijn herinnering was het een mooi meisje. Hoewel ik niet zo naar meisjes keek, was dat toch een belangrijk detail dat het nog schrijnender maakt, hoewel dat paradoxaal is, want als het een lelijk meisje was geweest, dan was het voor haar nog veel erger en schrijnender geweest, maar dan had ik het me misschien minder aangetrokken. Op die leeftijd kijk je niet veel dieper dan de buitenkant. Het automatisch vermogen een onderscheid te maken tussen mooie en lelijke mensen heeft er altijd in gezeten. Dat zal iedereen wel hebben zeker, dat elk gezicht of silhouet automatisch, spontaan, snel en onvermijdelijk op een appreciatie wordt afgerekend. Ik heb dat in elk geval altijd gehad.

Foto: Zuster Marie-Jeannine