Paria’s van de zorg

De literatuur is methadontherapie gunstig gezind.

Toch volgt er in de opleiding iets niet, als ik mag afgaan op de mening van de stagiairs die ik wel eens over de vloer krijg. De jonge generatie weet veel van alles, maar kan niet veel. Dat is normaal, ze moeten nog ervaring verwerven.

Ik denk dat ze nu meer weten dan wij toen. Zij weten over alles meer dan ik, met uitzondering van het management van drugverwante problemen.

Daar komt dan meestal hetzelfde vooroordeel uit; dat je moet oppassen met druggebruikers die je manipuleren etc. Het is een verhaal wat je nog steeds hoort, en wat dat betreft is de maatschappij niet veel vrijer geworden.

Dat taboe heerst nog steeds. “Druggebruikers hebben het aan zichzelf te danken. Hadden ze maar geen drugs moeten gebruiken.”

Eigen schuld

Druggebruik is eng en verboden en we willen er niets mee te maken hebben.

Dat is wat veel artsen doen: het onderwerp uit de weg gaan of zich onbevoegd verklaren. Dat lost niets op. We hebben te maken met een kwalijke plaag die zorg vereist, en geen morele preken. De hulpverlening moet er op uit zijn niet minder, maar meer hulp te verlenen, naarmate er drugverwante problemen optreden in iemand zijn of haar leven.

Voor vele plaatsen in de hulpverlening komen druggebruikers niet in aanmerking en er wordt soms medische hulp geweigerd. Al die situaties zijn er de afgelopen dertig jaar niet veel beter op geworden. Ik vind dat dit best eens gezegd mag worden.

Het begint iets van een apostolaat te krijgen, tot iemand luistert, want het blijft iets waar we niet goed raad mee weten.

Wij hebben de indruk dat er niet direct een nieuwe generatie klaarstaat om het werk over te nemen, zoals wij dat nu doen. Veel enthousiasme voor het werkveld is er niet te bespeuren.

Slot

Mijn Engelse tekst is intussen goed aan het vorderen. Het is bijna af, want er kan eigenlijk niets meer bij, dus moet ik het nog wat bijslijpen. Minder is meer.