Bus komt zo

Omkijken in verwondering.

Ik ben aan het worstelen met een Engelse tekst die ik wil brengen voor Europese collega’s later deze maand. Het gaat over methadontherapie. Ik ben daar nu twintig jaar mee bezig en ik heb het daar al uitgebreid over gehad in het dagboek, dus ik hoef niet opnieuw te beginnen uitleggen hier.

Het is wel goed een paar gedachten eens samen bij elkaar te rangschikken, en doordat ik dat nu in een andere taal wens te doen, is het alsof ik helemaal met een schone lei kan beginnen.

Er is in twintig jaar natuurlijk veel gebeurd. Zorgvragers kwamen, bleven, gingen, kwamen terug, of kwamen niet meer terug.

Er is geen beginnen aan als je dat allemaal wilt ordenen, omdat het allemaal verschillende verhalen zijn, al is er hier en daar toch wel een rode draad. Het is een risicopopulatie maar er zijn ook zeer rustige mensen bij. Niet over een kam te scheren.

Lessen

Een van de gestelde vragen was: hoe heb je het geleerd? Welja van mijn collega’s, en van de zorgvragers zelf.

Ik kom tot het besluit dat ik twee grote privileges heb mogen meemaken in mijn professionele leven. Het ene is onze maandelijkse intervisiegroep die ik nu al even goed twintig jaar meemaak, en die mijn klinisch handelen zeer verrijkt en gestoffeerd heeft. Dat is hoe ik het heb geleerd, gebruikers behandelen en indien nodig methadon verstrekken, van de collega’s zeg maar.

Het andere privilege is dat zo veel zorgvragers zich tot mij hebben gewend en mij hebben toegestaan hen te begeleiden in hun levensweg, die voor een aantal onder hen moeizaam verloopt.  Ik dank hen voor het in mij gestelde vertrouwen en voor de vele levenslessen.

Het is een privilege deze zorgvragers te mogen dienen en vooruithelpen op basis van de therapeutische relatie die wederzijds geworteld is in een diep respect.

Slot

Daar ga ik nu proberen in het Engels getuigenis van af te leggen. Ik zal dat wel eens op de site zetten, als het af is.