Doe het nu!

Luxe is iets wat je n(i)et kunt veroorloven: net niet of net wel.

Het vorige thema van onze dichtersclub Myriade was ‘luxe’ ter gelegenheid waarvan onze bijdrage omtrent de luxenicht ontstaan is. Zie ook in het menu van de website onder Pasquino: ‘Luxenicht.’

In de marge van het gebeuren is er een discussie geweest, of het gevoel dat na het overwinnen van een levensbedreigende ziekte ontstaat luxe genoemd mag worden. Chris is hierover het volgende van mening:

Citaat

“Het gevoel van geluk/weelde na het ontworstelen aan levensbedreigende ziekte is geen vorm van luxe. Daarentegen is het voelen van de warme zon op je huid, op een terras aan zee, ver van verplichtingen en zorgen, wel een vorm van luxe. Het eerste overkomt je. Het tweede kan je je veroorloven.”

“Dat maakt, als het helemaal in orde is in onze bovenkamer, dat we ons gelukkig voelen. Luxe kan gelukkig maken en luxueus kunnen leven is een kwestie van geluk hebben (en meestal hard werken, wat ik iets anders vind.) In het eerste geval is luxe een oorzaak van geluk, in het tweede geval is geluk hebben oorzaak van luxe.”

Sparen

Het zijn inspirerende woorden.

Het gevoel van luxe na een levensbedreigende ziekte komt te pas, omdat je het jezelf eindelijk eens gaat gunnen. Luxe mag normaal niet, maar het mag wel als we de strijd met de ziekte aanbinden, en meer nog als die overwonnen is. Onze generatie die stilaan op weg naar de exit gaat, is nog behept met de schrale mentaliteit van de wederopbouw voordat mei 1968 een nieuwe klok liet luiden.

Luxe is iets waar de jongere generaties minder moeite mee hebben. Zolang het leven eindeloos lijkt is luxe een zonde, want het is een voorafname op de toekomst. Arbeiden en sparen is de boodschap. Luxe is in wezen de antipode van sparen. Het is een prettige vorm van verkwisting.

Omdat luxe per definitie een plezier is dat gemist kan worden, en dat geld kost, is het de eerste budgetpost waarop gespaard kan worden.

Op weg naar het einde

Als je een keer goed de smaak van de eindigheid hebt kunnen proeven, door echt of ingebeeld voor de afgrond van het einde te staan, dan heeft sparen geen zin meer. De toekomst moet wijken voor het nu. Voortaan kunnen we het ons in eer en geweten veroorloven in weelde en luxe onze toegiftdagen door te brengen.

Op luxe ligt met andere woorden aanvankelijk een vorm van schuldgevoel, dat opgeheven wordt wanneer het leven zijn voltooiing nadert. Als de dood een keer heeft aangeklopt, ga je elke dag de moeite waard proberen te maken. Dat is de beste manier. Je eigen leven gaan beschouwen als een luxe waar je recht op hebt, en dat des te meer naarmate je blootstond aan lijden en het risico op overlijden.

Foto: onze nieuwe badkamer.