Crisisvergaderingen

Vroeger heb ik nog in het bestuur van verenigingen gezeten.

Nu doe ik dat niet meer, wegens fundamenteel teleurgesteld in het verenigingsleven. Dat komt doordat je afhankelijk bent van een consensus. Als je de hele tijd het gevoel hebt vooruit te willen, maar niet te kunnen, omdat anderen in het bestuur het niet zo begrepen hebben, dan wordt het vervelend en ga je je eigen maagslijmvlies opvreten.

Dat is wat me overkwam in het lastige jaar 2002 waarna ik alle engagement heb stopgezet.

Crisis

Het was steeds hetzelfde scenario.

Wat ik vaak heb gezien is dat de vereniging een of andere crisis meemaakt of tegenvallers moet verwerken. Het bestuur gaat dan samen zitten om een potje te jammeren, waarna de lijst van steeds weer dezelfde klachten aan bod komt. Daaruit ontstaat een geanimeerde discussie, waar niemand nog wijs uit geraakt, want iedereen wil graag zijn stokpaardje berijden.

Beslissingen worden niet genomen, knopen niet doorgehakt. Op het einde van de wisselwerking kom je dan steeds weer tot dezelfde conclusie; dat iedereen meer zijn best gaat doen. Uiteindelijk verandert er niets omdat iedereen zijn best al deed.

Beter dan best bestaat niet.

Beperkingen

Ik geloof niet zo in je best doen.

Je moet het gewoon doen elke dag weer waarmaken, en dat kun je niet altijd op zijn best doen. Uiteindelijk kom je altijd op het gemiddelde uit.

De kruissnelheid van een voertuig ligt per definitie lager dan de topsnelheid. Je moet een tempo kiezen dat je vol kunt houden op termijn. Zo is het ook in de kunst. Het valt niet vol te houden steeds op het toppunt van je kunnen te blijven presteren. Daar is het menselijk organisme niet voor gemaakt.

Het kan niet elke keer geniaal zijn wat we doen. Het is zoals in fotografie, soms maak je een polaroid snapshot en soms maak je een vernuftige lichtstudie met een Hasselblad, maar de boog kan niet altijd gespannen staan. Je maakt honderd polaroids in de tijd die je nodig hebt voor een studie maar uiteindelijk houd je in beide gevallen een bruikbare foto over, en het zal evenveel gekost hebben.

Prijs

De arbeid die je besteedt aan je werk moet onzichtbaar blijven, want er mag geen prijskaartje hangen aan datgene wat je de kijker aanbiedt. Of de lezer in mijn geval. De inspanning die het kost om iets te maken moet de spontaneïteit van de ingeving de nek omwringen. We moeten natuurlijk altijd ons best doen. Maar moeten we onszelf voortdurend onder verdenking stellen dat we ons best niet hebben gedaan?

Als je kookt voor vrienden, moet je het plezier van de eters ook niet bederven, door te gaan zeuren hoeveel moeite het allemaal heeft gekost, hoeveel tranen om de uien te pellen, en hoeveel ovendamp je in de ogen hebt gekregen. En je kunt ook niet iedere keer op drie sterrenniveau koken.