Erratum

Na een opmerking van Tante Dina, is uit de bijdrage van gisteren een stuk weggehaald.

Niemand zal dat stuk daar missen en hoe dan ook was het gisteren te lang. In plaats van gewoon de fout recht te zetten, wilde ik liever dit fragment herschrijven, en ik geef het hieronder in de nieuwe versie weer. Sorry als een paar mensen dit herlezen. Troost u, het is nu anders.

Ik dacht nu echt dat het nonkel Fernand en tante Constance waren. Zij is juist, maar hij moet Henri zijn, dit volgens tante Dina, die zowat het levend geheugen van onze familie aan moederskant is. Ik zal haar niet tegenspreken, maar ik kijk er van op dat Henri was.

Het is licht onthutsend dat mijn geheugen me hier in de steek heeft gelaten en dat de fout is geweven met een naam die uit het niets komt opduiken.

Stel

Nonkel Henrien tante Constance, waren niet mijn oom en tante, maar die van mijn moeder.

Ze waren ook van mijn moeder geen echte oom of tante, want Constance was een nicht en niet de zus van mijn grootmoeder.

Mijn moeder noemde hen tante en oom, wellicht omdat er aan die kant van de familie geen andere tantes en ooms waren. De familie van mijn grootmoeder was zeer gering in aantal.

Ik heb die mensen een zeldzame keer ontmoet. Ik was te klein om te begrijpen waarover ze het hadden, maar ik keek wel mijn ogen uit.

In mijn herinnering was het een deftig stel, would-be sjiek en om door een ringetje te halen. Ze waren wezens van een andere planeet die Frans spraken, in Brussel woonden, nooit kinderen hadden gehad, en geen interesse in ons vertoonden.

Ze leefden in een andere wereld dan de onze. Brussel. Als kind was ik daar wel nieuwsgierig naar, te weten waarom Brussel zo anders was. Wellicht is het geen toeval dat ik er later ging wonen.

Henri

Over nonkel Henri en tante Constance werd een anekdote verteld, die ook al met zeep te maken heeft en die ook speelt in het interbellum van voorbije eeuw, de periode tussen de twee wereldoorlogen.

Naar verluidt heeft hun verkering heel lang geduurd. Ze dienden jaren te wachten met trouwen, omdat tante Constance had berekend hoeveel het huishouden haar zou kosten. Helemaal onderaan op de lijst stond de Sunlight-zeep, nu voor ons redelijk banaal, maar in die tijd blijkbaar een budgetpost.

Op het einde van het gesprek, waarbij hij haar het hof maakte, en waarbij telkens weer de begroting werd overlopen, was telkens weer het besluit: “Fernand, we kunnen nog niet trouwen want met uw pree hebben we niet genoeg voor de Sunlight-zeep.’

Slotsom

Ik vond dit als kind al een hilarische anekdote, maar nu ik er nog eens aan terugdenk, vind ik het wel bijzonder, wat zeep niet kan betekenen. Nodeloze luxe volgens tante Bertha, een boerin in Zuid-Oost-Vlaanderen, en iets wat onmisbaar was in het huwelijk volgens tante Constance, een dame in het wufte Brussel. 

Ze hebben nooit van elkaar af geweten, maar ze leefden wel in dezelfde tijd, gekenmerkt door Sunlight-zeep, een merk dat al sinds einde negentiende eeuw bestaat.