Ivoor en ebbenhout

We hebben eens kunnen praten met een ander stel dat gemengd blank en zwart is.

Het ligt toch nog heel gevoelig. Daar zou je van opkijken. Onbekende mensen kijken bijvoorbeeld hun ogen uit als je samen met zijn twee het openbaar vervoer neemt. Er zijn toch nog altijd lieden die daar aanstoot aannemen, zeker in Antwerpen. Dat andere stel leeft namelijk in het grootste dorp van Vlaanderen, waar de zeden toch nog anders zijn dan in Brussel.  Ik heb al dikwijls gezegd dat het Hoofdstedelijk Gewest een oase van tolerantie is in een oceaan van onbegrip en xenofobie.

Het vergt een zeker niveau van moderne beschaving ten einde met de gekleurde medemens om te kunnen gaan. In principe zou het uitgangspunt respect moeten zijn. En onbevangenheid. Daar mangelt het aan.  

Beschaving

Al is die tolerantie ook hier zeer fragiel.

Niemand moet er van wakker liggen als twee mensen er achter komen dat ze elkaar gevonden hebben, om het even welke huidskleur de partners hebben. Als je op elkaar een goede invloed kunt hebben, en je kunt samen pret maken, dan kun je samen door het leven. Het bewijs van de taart is hem op te eten. Zoveel kansen zijn er niet in een mensenleven op gedeeld geluk.

Iedereen mag en moet dat zelf invullen, zonder de anderen de les te spellen. Het gaat niemand wat aan met wie ik het bed deel. Ik wil dat in niemands neus wrijven, maar je kunt het ook niet verstoppen, want dan gaat de relatie dood.

Je zult altijd mensen hebben, die daar allerlei fantasieën bij hebben, of die idiote vragen stellen, als de partners niet van gelijke kleur zijn, gewoon omdat het een verschil is dat je niet kunt verstoppen en waar iedereen blijkbaar een mening over moet hebben.

Kosmopolitisch

Wat dat betreft heeft ons land nog heel wat achterstand in te lopen, in vergelijking met de omgevende landen.

Al weet ik dat eigenlijk niet, want het zal wel overal tegenvallen, wat aanvaarding van de ander en gelijke kansen en rechten betreft. Vroeg of laat komen we tot het besef, zij het niet allemaal op hetzelfde moment, dat we in een internationale wereld leven, waarin allerlei mensen zich mogen en kunnen verplaatsen en waarin gemengde gezinnen ontstaan.

Als we deel willen hebben aan die internationale gemeenschap - en we kunnen niet zonder – en als we de vrijheid willen hebben naar andere landen te reizen, dan moeten we ook maar aanvaarden dat er mensen van elders naar hier komen. Iedereen kan daar maar beter aan wennen.

Dat een stel met een kleurverschil ertoe overgaat samen het openbaar vervoer te nemen, dat moet toch kunnen in een vrij land. Waar maken die lui zich druk over.

Aanraking

Ik ga de hele dag vriendschappelijk om met mensen van vreemde komaf, en zeker met Afrikanen kan ik het doorgaans goed vinden. Ik vind ze meestal wel echt, spontaan en direct. Dat is het voornaamste. Dat vind ik nu het leuke aan zwarte mensen. Voor mij zijn die vaak echter dan wij, in de zin van spontaner en ontdaan van achterhoofdgedachten.  Niets in de mouwen niets in de zakken.

Daar kunnen veel blanken nog wat van opsteken.

Ik krijg toch vaak de indruk dat er zich in het achterhoofd van het witte ras heel wat speelt dat onuitgesproken blijft. De vriendelijkheid zo die er al is, blijft toch altijd voorwaardelijk. Er is een grotere afstand van mens tot mens bij de blanken, in vergelijking met de zwarten, onder meer omdat die laatsten meer fysiek contact met elkaar onderhouden. Ze raken elkaar gemakkelijker aan.

Misschien moet ik het daar eens een keer over hebben.

Foto: Robert Mapplethorpe