Trage balkjes

De stress slaat toe op de ogenblikken dat je niets doet, en niet wanneer je bezig bent.

Het is tijdens de nutteloze ogenblikken tijdens onze werkdag, dat we de stress het meeste gewaarworden, al is die druk altijd aanwezig in het onbewuste. Ogenblikken zoals in de auto wachten op het groene licht, aan de telefoon met wachtmuziek van Vivaldi, of tijdens het kijken naar een tergend traag progressiebalkje, of nog erger: een cirkeltje dat altijd maar rond blijft draaien.

Je zit te wachten op een resultaat en je kunt niet altijd weer opstaan en rond de kamer lopen, dus zit je ernaar te kijken. Het cirkeltje kan ook de vorm aannemen van een kleine wijzerplaat die rondtolt, en die niet de progressie van de computertaak weergeeft, maar alleen het verstrijken van de tijd.

Wachten

De hele godganse dag spenderen we aan toestellen en apparaten die we allemaal moeten tevreden stellen en onderhouden: de auto, de telefoon, de computer, het mobieltje.

Ik ben zó twintigste eeuw gebleven. Ik heb nog een auto en een vaste telefoon. Noem me maar ouderwets. Op mijn leeftijd steekt dat niet zo meer.

Tijdens het omschakelen van de oude, draagbare naar de nieuwe, vaste computer in januari is er heel wat mis gegaan, zodat ik de gelegenheid had een variatie van progressiebalkjes en rondtollende symbolen te bestuderen.

Ik ga dan automatisch zitten nadenken want de geest zit nooit stil. Je denkt altijd na of je het wilt of niet. Alleen tijdens de slaap houdt het op, en zelfs dan nog niet,  want dan ga je weer dromen en dat is weer een andere activiteit van de geest, dus eigenlijk houdt het nooit op.

Meester en slaaf

Het is tijdens het stilstaan en het wachten dat ik er achter kom in welke mate ik in adrenaline gedompeld ben.

Tevens in welke mate ik de slaaf ben geworden van lichten en vooruitgangssignalen. Uiteindelijk doen we alleen nog maar wat machines van ons vragen, en terwijl de machine bezig is en even geen tijd voor ons heeft, voelen we ons nutteloos en ongeduldig. Als de machine niet doet wij van hem of haar vragen, is de verleiding groot de machine de schuld te geven, maar het is omgekeerd natuurlijk. Wij doen niet wat de machine vraagt. Het ligt alleen maar aan ons.

Het is pas als we geven wat de machine vraagt, dat zij of haar gaat doen wat je zou willen dat hij of zij doet. Het kan bijvoorbeeld om een paswoord gaan. We kunnen bidden en smeken, maar dat zal niets veranderen. Alleen het juiste paswoord zal de boel doen opengaan. Wij hebben het niet langer voor het zeggen, want de machine heeft de macht gegrepen, om het even of het om de vaste computer, de i-Phone of de tablet gaat.

Het is niet de slaaf die de meester nodig heeft, maar omgekeerd. Daarom is het de meester die de slaaf tevreden moet stellen. Dat is de moraal van het verhaal. We worden de onderdaan van onze dienaren, dat zal je altijd zien. Wat een middel was, wordt een doel zoals we gezien hebben in het geval van middelengebruik.