Vrije uitloop

Deze maand geen thema, maar ik zet hem gewoon in zijn vrij.

We hebben nu twee maanden na elkaar een vrij zwaar thema op de korrel  genomen, eerst middelengebruik  in januari, en dan de psychiatrie in februari,  met onze bevindingen over borderline syndroom.

Deze maand kies ik geen thema, om eens allerlei losse eindjes te kunnen oprapen, die twee maanden lang blijven liggen zijn, omdat ze niet in het thema pasten. We gaan dus een beetje van de hak op de tak springen.

Luxenicht

Zoals aangekondigd op de blog heb ik een suite van drie gedichten en een verantwoording op de site geplaatst, onder ‘Pasquino’ zie ‘Luxenicht.’

De suite beslaat aldus vier pagina’s:  een rondeau, twee sonnetten, en een beetje commentaar. Het is zowat het nieuwe schema, dat voortvloeit uit onze deelname aan de Myiade dichtersronde, en dat me nogal wat voldoening geeft, want zo is het immers mogelijk nieuw materiaal met een oude tekst te confronteren, en krijg je iets van toegevoegde waarde mag ik hopen.  

Zo komen zowel de liefhebbers van het rondeau, alsook de fans van het sonnet elk aan hun trekken. Chris bijvoorbeeld vindt de sonnetten beter, en het blijft natuurlijk geheid, dat het sonnet de meest volmaakte dichtvorm is, die zich leent tot elk humeur.

Daartegenover is het rondeau wat lichter, wat korter en wat gemakkelijker om  te maken en om te verstaan. Het is gewoon  een kwestie van letten op ritme en rijmschema.

Ik vind het veel gemakkelijker met een vaste dichtvorm te werken, dan met het vrije vers dat in de twintigste eeuw om zich heen heeft gegrepen. Als je een vaste vorm gebruikt, weet je tenminste wanneer je moet stoppen.

Computerproblemen

Het had begin dit jaar nogal wat voeten in de aarde om te veranderen van computer zonder daarbij informatie te verliezen of aan gebruiksgemak in te boeten.

Wat is dat een geknoei geweest zeg. Ik was van plan daar eens een thema over te maken, over wat de computer met ons doet en wat hij of zij van ons eist. Het zal wellicht voor een andere keer zijn.

Het was de bedoeling erop vooruit te gaan, en dat is nu intussen ook wel gelukt. Ik heb mezelf een vaste computer cadeau gedaan, met een groot scherm en een enorm geheugen. Ik was het beu op een laptop te werken, met een stom klavier en een klein schermpje.

Uiteindelijk is alles wel gelukt, en ik ben nu beter af, maar wat was me dat ineens  een heksenketel van wachtwoorden invoeren en wachten op het tijdbalkje. Om de muren  van op te lopen.

Elke oplossing van een oud probleem bracht weer een nieuw probleem met zich mee. Het groot probleem is blijkbaar al de elektronica die we hebben op elkaar af te stemmen. Ik heb het al zo dikwijls gezegd en het zal niet de laatste keer zijn. De computer is uitgevonden om de mens te dienen, maar nu is het de mens geworden die de computer op zijn wenken bedient. Er is elke dag wel wat te updaten of te downloaden en je bent er nooit mee klaar. Krijgt ie weer een virusinfectie of een verbindingsprobleem. Altijd sores.

Nu zal ik maar zwijgen  en hout vasthouden, om een lokale uitdrukking te gebruiken. De vingers kruisen zeg maar. Voorlopig werkt het allemaal, maar wat een moeite heeft dat niet gekost.