Des doods

Omdat ik er niet kan mee stoppen, vindt u hier een brief aan een depressieve man met een diep doodsverlangen.

Een man wellicht met borderline, en  daar zouden we het voorlopig niet meer over hebben. Ik krijg wel reactie op de reeks bijdragen omtrent borderline persoonlijkheidsstoornis (zie het dagboek van februari 2014,) en ik voel me daardoor zeer aangemoedigd.

Beste H.

Het is altijd weer leuk van jou wat te horen. Je worsteling met de ondraaglijke lichtheid van het bestaan blijft titanische proporties aannemen. Er gaat geen contact voorbij of je vindt toch altijd weer een manier om het onderwerp van gesprek op het doodsverlangen te brengen. Behalve Milan Kundera kan blijkbaar niemand je begrijpen.

Het is wellicht omdat je je zo onbegrepen voelt, dat je het er telkens weer opnieuw wil over hebben alsof het de eerste keer was. Wel ik kan je verzekeren dat je omgeving en ik telkens opnieuw met veel geduld ernaar luisteren. Telkens weer dik hout verzagen tot planken, dat het leven ondraaglijk voor je is, en dat je er graag een einde aan zou maken.

Het nieuwe is er nu wel af en je bent voorspelbaar geworden, wat waarschijnlijk afschuwelijk moet aanvoelen. Jij voelt je altijd en immer door onbegrepen, wellicht daarom dat je het steeds en stelselmatig over altijd weer hetzelfde hebt: hoe ondraaglijk de dagelijkse werkelijkheid niet is.

Weemoed

Het onderwerp verandert nauwelijks, alleen de intensiteit varieert. Sommige keren is het meer uitgesproken, andere keren minder heftig, en daardoor hebben we een graadmeter om je mate van depressiviteit na te gaan. Die schommelt.

Gelukkig kunnen we daar iets aan doen en dat is waarom onze lieve heer in zijn gedaante van farmaceutische industrie, ons geneesmiddelen ter beschikking heeft gesteld, die het doodsverlangen milderen en het leven een beetje draaglijker maken. Ik denk dat die in jouw geval helpen en dat het juist nog de kwestie het juiste middel te vinden in de juiste dosering. En op die een manier vinden, een modus vivendi, om met de dagelijkse werkelijkheid om te gaan, deo volente, als een gegeven dat bij het leven hoort.

Jij schaaft je aan het leven en dat is als een doorlopende adolescentiecrisis waar maar geen einde aan komt.  Elke medaille heeft een keerzijde. Overal moet een prijs voor worden betaald. Echt vrolijk zal je bestaan wellicht nooit worden, maar je kunt wel een leven van betere kwaliteit hebben, en je omgeving veel ellende besparen, door op tijd je pillen te nemen.

Toch?

Misschien, ten langen lesten moet ik het toegeven.

Het is best mogelijk dat ik je niet begrijp. Ik vind het inderdaad wel vreemd. Het zou komisch zijn als het niet zo pijnlijk was. Altijd weer dat doodsverlangen.

Ik ben ook zeer depressief geweest op bepaalde momenten in mijn leven, daarin kan ik je goed volgen. Ik heb ook ooit zelfmoord overwogen, maar na veel overwegingen ben ik tot het besluit gekomen dat het letterlijk een doodlopend straatje is. Niets voor mij.

Ik kan naar je luisteren en zo goed mogelijk te volgen, maar er komt toch altijd een moment dat ik niet meer volg. Dat je niet van dit leven kunt houden kortom. Dat ik moet vaststellen dat  er mensen zijn, die het niet leuk vinden te moeten leven, omdat ze er geen gat meer in zien, daar waar het hen materieel aan niets ontbreekt.

Fundamenteel begrijp ik dat niet omdat ik nu met volle teugen van dit leven geniet, en absoluut niet zou willen dat het spoedig stopt, al weet ik dat er een einde aan komt. Ik denk elke dag aan mijn dood, maar niet met verlangen, zij het ook niet met overdreven veel afschuw.

Ik geef mezelf graag tot 77 en dan sterven zoals Jan Hoet, ineens gedaan. Fantastisch einde van een onvoorstelbare man.