Deel twee

Gisteren maakten we kennis met Naima.

Met haar net overleden moeder heeft ze een complexe band. Het blijft haar moeder en als dusdanig is ze haar alle respect verschuldigt, maar toch moet gezegd worden dat het een wrede moeder was. Sinds ze zich kan herinneren is Naima het mikpunt geweest van vernedering, geweld en mishandeling. Als meisje was zo zowat het speelgoed van de moeder. Ze werd geslagen als kind, met de bedoeling haar gehoorzaam te maken en ze moest de jongens en de vader dienen.

Ongewenst

Naima is onvoorzien geboren.

Moeder was snel opnieuw zwanger heel snel nadat een tweeling was gekomen, twee jongens, en ze werd als ongewenst ervaren. Dat zou heel haar leven doorwerken. Het heeft haar ontwikkeling gefnuikt. Naima slaagde ondanks alle tegenkanting erin, haar school af te maken en een diploma in de verpleegkunde te behalen.  Vanzelfsprekend was dat niet.

Het geeft al aan (al is het geen bewijs) dat het om een verstandige vrouw gaat die heel wat mogelijkheden in zich verenigt, maar die tot nu toe onder een stolp heeft geleefd. Ze drukt zich heel goed uit in het Frans, met een breed vocabularium en door haar verpleegkundige kennis verstaat ze heel goed alle uitleg omtrent haar conditie, en die van haar moeder.

Ongetrouwd

Naima is nog steeds ongehuwd boven de dertig, wat in de Marokkaanse gemeenschap niet zo gebruikelijk is. Je ziet het wel vaker dat vrouwen in de migrantenmilieus die een zeker niveau van opleiding en integratie hebben bereikt, het moeilijk hebben een man te vinden die dit niveau aankan, ook al omdat de mannen het in onderwijsstelsel en bijgevolg op de arbeidsmarkt  veel moeilijker hebben. In het geval van Naima heeft het ook met de slepende ziekte van de moeder te maken, die de afgelopen jaren heeft overheerst.

Hoe dan ook is Naima ongehuwd gebleven, en ze is thuis niet weggeraakt, mag je wel zeggen, maar ze huurt wel een eigen ruimte in het huis van haar ouders. Het is een zelfstandig appartementje, waar ze echter geen privacy heeft, want haar post wordt doorgenomen en haar spullen worden doorzocht als ze niet thuis is. Ze wordt constant in het oog gehouden.

Het wordt helemaal een assepoesverhaal als we vernemen dat het ouderlijk huis met kolen wordt verwarmd, en dat Naima degene is, die ondanks haar heupzenuwontsteking de kolen in de kelder gaat halen, en in een kolenemmer naar boven brengt op de verschillende verdiepingen, waar haar ouders, nu alleen nog haar vader, en haar broers en zussen wonen.

Ongehoord

Ik moet dan ook zeggen dat ik mijn verbazing niet onder stoelen en banken stak, iets wat een psychotherapeut niet zou mogen doen.

Ik moet zeggen dat ik mijn oren soms niet geloof  bij dergelijke verhalen van geestelijke en lichamelijke kwellingen, waar deze jonge vrouw heel haar leven lang aan  bloot heeft gestaan.  Ik kan er moeilijk bij dat een jonge, bekwame en opgeleide vrouw elke dag met kolenemmers staat te zeulen voor de rest van de familie, maar het is niet goed zich daardoor mee te laten slepen.

Het is soms best wel moeilijk de gevoelens van afschuw omtrent het ondergane geweld opzij te zetten en geen oordelen uit te spreken.