Emeritus

Hij heeft het zo druk, want gepensioneerd
Heeft hij al zo lang op verlangen geteerd
Nu is daar de tijd van de rust aangebroken
Zal hij nog een keer zijn drukketel oppoken

Hij is het voorlopig nog steeds niet verleerd
En menige keer in zijn bed omgekeerd
Is hij in de nacht van de rustslaap verstoken
En heeft hij vergeefs zijn oogleden geloken

Bevrijd van de dwang en gekweten van plicht
Maar nog lang niet klaar, af met de goegemeente
Want nog steeds ontbrandt hij met al zijn gewicht

En hakt zijn oordeel in arduinen gesteente,
Ja, kijk maar eens dichter naar dat ver gezicht
Wie ben ik die zeggen mag: “Wee je gebeente.”

Pasquino