De methadonarts

We blijven met veel vragen zitten.

Het is het einde van de maand en ik had me voorgenomen het thema af te sluiten, al voel ik me nog lang niet uitgeput omtrent het thema middelengebruik. Hoe meer ik daar over verteld heb, hoe meer ik aanvoelde dat er nog meer aspecten aan vastzitten, die ook belichting verdienen. Het blijft een onuitputtelijk onderwerp.

Ik speel nu met de gedachte de komende dagen een paar gevalsbesprekingen hieraan toe te voegen, om te proberen de topic zoveel mogelijk vanuit het standpunt van de gebruiker te bekijken, zij het met de bril van de huisarts. Onze dagboekbijdrage van vandaag moet wel tot een soort besluit komen, al is dat dan voorlopig, want het laatste woord is er niet over gezegd.

Oerpijn en oerangst

We hebben gezien dat onze omgang met pijn veranderd is.

De farmaceutische industrie biedt dankzij de vooruitgang van de kennis uiterst werkzame middelen aan tegen pijn en angst. In een aantal gevallen is gebruik medisch vereist en de samenleving aanvaardt, denk ik, dat deze middelen een nuttige rol spelen. Helaas is er een vermoedelijk veel groter aantal gebruikers die deze middelen buiten de klinische context gebruiken met een heel ander doel voor ogen dat met therapie niets uit te staan heeft.

De exploderende verkoopcijfers van morfineachtige producten berusten op het groeiende aantal mensen die legaal of illegaal naar deze middelen grijpt als een behandeling van de pijn van het zijn. Zij die lijden aan zichzelf worden in zichzelf een diepe smart gewaar, om het even of dat komt door traumatische episoden in het leven, meer bepaald de kinderjaren, of door een stoornis in de hersencelmembraan.

Hulp en zorg

Mijn stelling is nu, dat het beter is dit verschijnsel aan hulpverleners toe te vertrouwen, dan aan politie en parket.

We moeten dan wel aanvaarden dat er dan artsen nodig zullen zijn die deze middelen zullen moeten voorschrijven. Schiet niet op de pianist. Het voorschrijven van de geneesmiddelen is een tweesnijdend zwaard. Dat ben ik me goed bewust. Het is een gewetenskwestie. Door morfineachtige producten voor te schrijven, stellen we deze middelen die in zo een kwaad daglicht staan, ter beschikking van de patiënt, en dus ook van de samenleving. We doen dit echter op goede grond en op basis van deskundigheid. Daar zit hem het verschil tussen de dokter en de dealer.

Het is mijn werk te zorgen en te helpen,  niet om over de menselijke waarde van de hulpvrager te oordelen. Iedereen kan dat alleen voor zichzelf beslissen, hoever je kunt gaan in het verdragen van de pijn, en waar je pijndrempel ligt. We moeten elkaar daar niet op taxeren. Ik denk niet dat de samenleving vroeger beter was, toen er geen behandeling voor pijn beschikbaar was en de mensen leerden op hun tanden bijten. Ik denk echt wel dat er vroeger heel wat pijn is geweest die weggenomen had kunnen worden, wat niet werd gedaan omwille van taboes en vooroordelen. Al dat vroeger bestaat trouwens niet meer als je oog in oog staat met het lijden van de zorgvrager, dat met deskundige hulp zo goed mogelijk verholpen moet worden.