Zorg voor gebruikers

De doelstellingen van de eerstelijns gezondheidszorg dienen verder te gaan dan diagnose, gevolgd door een recept.

Als huisarts richt ik mijn handelen op verbetering van de levenskwaliteit van de hulpvrager. De samenleving bood me de kans een vak te leren en een beroep uit te oefenen waarin ik me ten volle kan realiseren. Ik kan me geen mooiere stiel op aarde voorstellen en ik blijf dat met veel genoegen doen. Ik wil het ook graag goed doen.

Wat we in het beste geval kunnen bereiken, is de hulpvrager die middelen ter hand stellen die hij of zijn nodig heeft om in staat te zijn de eigen keuzes te maken.

Keuzes

Levenskwaliteit heeft te maken met kunnen kiezen.

Hoe meer je kunt kiezen in je leven, hoe meer levenskwaliteit je hebt. Hoe meer keuzes je zelf kunt maken, hoe meer je het gevoel hebt dat je een controle hebt over je eigen leven. Arme, zieke en/of verslaafde mensen kunnen een aantal keuzes niet meer of zeer moeilijk treffen en dat is nu net het pijnlijke ervan. Ze zijn een stuk controle kwijt en dat is altijd sneu.

Als er een aanvaardbare manier bestaat om uit de ellende te geraken, dan moeten we degene die er in zit die uitweg bieden. Methadon kan zo een middel zijn dat in een aantal situaties de sleutel biedt, die past op de deur naar de zelfbevrijding van wat in wezen een nachtmerrie is.

Wakker worden in angst, geld gaan verdienen om je drugs te kunnen kopen, vervolgens een dealer zoeken, nadien een plek om te gebruiken. Scoren, eten, slapen, en dan begint alles weer opnieuw. Het kan een echte hel worden.

Crisis

De hulpvragers komen meestal tot ons op een ogenblik dat het niet meer vol te houden is.

De spanning bouwt zich op tot het niet meer te harden is. De verslaving is dan zo overheersend geworden dat zij weegt op het gezinsbudget en het verloop van de hele dag bepaalt. Het kan zo tot een crisis komen: op een goede dag is het geld er niet, of het product is er niet, of er komt een conflict in het gezin, en dan merk je in hoeverre je de controle verloren bent over je eigen leven.

Ik zou dan zeggen: “kom maar af.” Kom maar eens kijken wat de hulpverlening voor jou kan doen. We mogen niet met de armen gekruist achterover gaan leunen en denken dat er aan verslaving niets te doen is. Er heerst vaak onterecht een gelatenheid, met zo het gevoel dat er toch niets aan te doen is. Vaak  is er wel wat aan te doen, maar elk geval is anders en het is dus geen kwestie van hier een paar slogans te roepen.

Kwaliteitszorg

Aan de hulpvrager zou ik zeggen: aarzel niet om naar de hulpverlening toe te stappen. Het lukt niet altijd van de eerste keer, maar dan probeer je opnieuw. In dat kluwen van hulpverlening zit of loopt er ergens een hulpverlener die je kan helpen.

En aan de hulpverlener zou ik zeggen: aarzel niet de middelengebruiker die om hulp komt vragen met alle middelen er op te wijzen, dat er goede hulp bestaat voor de meeste problemen die zich kunnen aandienen. De eerlijkheid gebiedt te erkennen dat de zorg voor middelengebruikers kan eigenlijk wel een beetje beter dan nu het geval is.

Er bestaan nog veel te veel vooroordelen, op basis van schrik en gemak, en wellicht ook morele verwerping.

We zullen de problemen in verband met verslaving en middelengebruik nooit de baas worden al we de betrokkenen niet de hand reiken en op basis van de moderne medische inzichten de juiste middelen ter hand te stellen die ze nodig hebben om hun eigen keuzes te maken.