Ik noem me: Hanna. Ik noem me: brem in het meervoud. Ik noem me: geel. Ik noem me: struik met knopjes, waartussen de wind strijkt naar je toe. Ik noem me: bloemen in een bos

Peter mailt me een foto van de wolken, die hij ziet vanuit zijn bureau, samen met de boodschap: kijk ernaar en reflecteer, Hanna. Ik keek naar het beeld, en vervolgens uit mijn raam naar de lucht.

Allein auf Rasputin wollte ich mich nicht verlassen, denn allzubald wurde mir klar, daß auf dieser Welt jedem Rasputin ein Goethe gegenübersteht, daß…

Denk aan juffrouw Scholten,
die is vandaag gesmolten, helemaal gesmolten, op de Dam. Dat kwam door de hitte, daar is ze in gaan zitten – als je soms wil weten hoe het kwam.

BOEM PAUKESLAG!
DAAR LIGT ALLES
PLAT
OOOOOOOOOOOOOO
HALT!
Want ik begin mijn blogbericht…

MSI 01.08, achter de universiteitsbibliotheek te Leuven. Een donderdagavond ergens in het eerste semester van het academiejaar 2017-2018.

Vijf jaar was ik, toen ik met een tas van Nijntje voor de eerste keer naar de tekenacademie werd gestuurd. Mijn moeder gaf me alle materiaal mee…

Humor is een complex gegeven.
Waarom lachen we eigenlijk?
En… kan je lachen zonder reden?
En wat met dat onbeheersbare knorren, brullen, traanogen of kwijlen terwijl je lacht?

Kletsnat hondenweer buiten de muren die mij omringden. Het gras in de tuin was van strogeel naar gifgroen geëvolueerd dankzij de liters water die erop gevallen waren.

Goethes Elfenkoning Ik schreef vorige week een blog over ‘Spleen’, een – vind ik zelf – lelijk woord voor een bijzonder uniek gevoel. Ik wil met de start van oktober daar verder op ingaan: de […]

De Bromvlieg Laatst mailde Peter me enthousiast dat hij het Joodse museum in Brussel had bezocht. Er was een tentoonstelling van Sol LeWitt. Als bijlage in zijn mail een reeks foto’s. En de vraag of […]

Mijn donsdeken Als kind was ik altijd druk in de weer tijdens de vakanties. Het grootste deel van de tijd speelde ik buiten in de tuin en in het bos erachter. Als het regende, speelde […]

Het is fascinerend om je ogen naar de hemel te richten en in de middernachtblauwe lucht te kijken. Ik beeldde me heel vroeger in dat het donkerblauw een gitzwart crêpepapier moest zijn…

De omschakeling naar het winteruur heeft ervoor gezorgd dat ik vaker ingeduffeld voor mijn laptop kruip, met een fleecedeken en een kopje thee dat ik naast me zet…

Er is geen mooiere tekenfilm dan The Snowman uit 1982. Een film die ik altijd bij mijn grootmoeder keek. Vanaf het moment dat de vorst buiten alles met ijs bepoedersuikerd had…

Een nieuwe lente en een nieuw geluid… Schreef Herman Gorter in zijn verhalend gedicht Mei. Hoewel Mei nog niet geboren is en April nog jeugdig en vrolijk is…

15 juli 2010. Ik schuif de rabarbercake in de oven en sluit het deurtje. Ik zie mezelf in de weerspiegeling omdat de lamp van onze oven niet meer werkt en nooit meer zal werken omdat moeder en vader binnenkort een nieuwe gaan kopen.

Rondom mij staan vier dunne muren die volgekrabbeld werden met stift, potlood en glitterlijm. Er ligt een rood met groen tapijt op de grond, gemaakt uit vet van Van Gogh-wasco’s.

Oma vraagt of ik een glas limonade wil. Ik zeg snel ja, zodat ze weer de keuken in verdwijnt en me alleen laat. Ze heeft de nieuwe stiften in een blikken doos gestopt…

Je doet de fijngesneden uitjes in de stoofpot. Ze sissen luid wanneer ze in de hete boter vallen. “SSSSSSS,” zoals wanneer je de douche per ongeluk te warm zet en heet water op je hoofd plenst.

Of we nog langs de zonnetjes kunnen fietsen, roep je voor je uit in de lege lucht van de zomeravond.
Achter je fietst de ontvanger van je uitroep. Ze antwoordt ja. Je stopt met trappen om je scherpe bocht naar links te nemen.

Inkom gratis Welkom! Hier is altijd iets te doen en de toegang is gratisIk kan moeilijk inkom vragenVoor iets wat zich automatisch genereertMoest ik er nu echt werk in stekenJa, dan vroeg ik wel een […]