“…Kinderen hebben en opvoeden is toch wel een last”, zeggen de ouders dan en ’t is werkelijk zo. Vast en zeker zullen we dat later ook nog zeggen, dat is zo de gewoonte van de ouders.
“…Hang deze (brief) op in een kadertje, want het zou kunnen voor lang zijn eer er een vervolg op komt. Want het is de laatste keer dat ik mij het plezier gun om nog eens naar mijn meisje te schrijven voor het einde van de grote slag.
“…Aankomst te Parijs: eerst wat rondgekeken, dan voortgestapt. Plots een gil “Mademoiselle!” De man die dat riep of liever de eigenaar van die stem was Monty.
“…Ik kan zo soms wegsoezen als ik aan zondag denk. Was ik dat wel die zondag zo gelukkig was? De koelheid, de chefferij die ik soms aan de dag leg, waren helemaal weg.
“…Wij zullen er eens goed om lachen en volgende maand herbeginnen we. Kwestie van eens wat leven te brengen gedurende onze verloving.
“…En wat kan ik eraan doen dat ik bij u nog wat meer zoek dan een andere jongen bij een ander meisje. Ik voel mij soms een klein kind bij jou en noem je dan moedertje…
“…Het is onze eerste Pasen tezamen zoals het eens onze eerste Kerstmis was. Dat het een vrolijke en blijde en een gelukkige moge zijn.
“…Gisteravond heeft hier op het kot weer iemand jouw foto die op mijn bureau staat, vastgenomen en gezegd: “Dju Breus, jij hebt toch een ferm lief.”
Conclusie De snelheid van optreden is van belang, omdat je het motivatiemoment moet grijpen wanneer het zich voordoet. Er komen heel vaak problemen op ons af die je alleen maar kunt oplossen door er telkens […]
“…Het werkt erg op mij dat ik nog zoveel stof te verwerken heb en dat ik, zolang ik labo heb, geen kans heb om er veel naar om te zien.
