Aria senza fine
Voorgelezen door Dina Sonck
Marforio, ik kom terug op senza fine.
“Het is een eindeloos want steeds herhaald verhaal
En op de duur wordt het een klein beetje banaal,”
Zo zei onlangs Zuster Maria Margarine.
Ze wees op je gebruikelijke contramine
En je gebruik van ongebruikelijke taal,
Je oorverdovend overdreven woordkabaal,
Je onophoudelijke dreig- en scheldlawine.
Heb jij onlangs nog jouw temperatuur gemeten?
Waar ruik je naar? Een diesellucht? Een olietoorts?
Het onderhuidse turfvuur in verborgen spleten?
Je gloeit och arme van de liederlijke koorts!
In ijlwaan als een adder in haar staart gebeten.
Geen senza fine maar opnieuw een enzovoorts.
Oorspronkelijk verschenen op 21 maart 2020 @ 04:00
Hallopadducinatie
Nu wordt het moeilijk. Heeft de neler uit het Spoorden een doverosis paddo genomen? Nee, hij las een tijdje in Opperlans!
Een dwabberbal zwaalt met bispogen door de lucht,
de zweler spalkt van het naar hor, ontzweet, bedaan,
de balgeworden dol lijkt wel een molle vaan;
ontwikkelt zich een dreftig hama of een klucht?
Zijn klacket grieft nog raag maar lak de zwucht.
Hanwopig daart hij stroef zijn spegenteler aan
en klaagt: gij kestpop, laat mij sloorspags gaan
uit deze hennistal. En kraakt een wilde sleet, en vlucht.
De stoteprante winnaar rakt zijn packets op,
hij balt de berg op, zweegt het veet uit zijn gelaat.
Op naar het sland gram, denkt hij kolijk en ordaat,
want biep van dinnen weet hij dat de pruige vaat
geslonnen wag is, maar dat elke heildolsaat
vecht dottertoot met wiepdood raas pal koor zijn vop.
Uit ‘Mallaria senza fine’, oorspronkelijk nummer XIX.
Zie Battus: Opperlans! Taal- en letterkunde (pagina ak= anagram klassiek), Amsterdam, Querido 2003 en natuurlijk John O’Mill Sint Dracus en de Joor, uit Tafellarijmvet, Laren, Andries Blitz 1958; bronnen die ik met eerbied noem en waar ik (vooral in in regel 7 en 8) bijna uit citeer.