Het huis is ruim en schoon, een aangenaam gebouw.

De tuin omzoomd met ooftstruweel. Gesnoeide hagen.

Vers fruit en goede wijn; vertoon noch kinderwagen,

In ongestoord genot van toegewijde vrouw.

Een kruiwagen en koekoeksklokken

Een lucht van koekenbakkaneel

In’t rustige Steenokkerzeel.

Gehokt en met de kip op stokken

 Zonet zat hij vergeefs zijn Vlaams uit ‘t hoofd te blokken,

Nu is hij dood, gestorven in Steenokkerzeel.

Hij wilde graag naar buiten en dat was teveel

Gevraagd. Geboeid teruggebracht met wapenstokken!

Mijn beste vriend kijk toe en hou je ogen open.

Nog wat geduld, want ik ben weldra uitgetierd.

Vergeefs heb ik zo vaak mijn woede botgevierd,

Naarmate de schandalen tot tirades nopen.

Vanuit mijn venster heb ik uitkijk omtrent migranten,

En landverhuizers die hier vragen om asiel.

Voor sommigen is het een roeping of een stiel.

Ik zie ze bij het Klein Kasteeltje lanterfanten.

De vlucht naar Togo loopt op Zaventem intussen,

Nog voor hij kan vertrekken staand op het tarmac,

Vertraging op door een in-tragisch ongemak,

Want Semira Adamu stikte in een kussen.

Daar landt een vliegtuig vol vervolgde patjepeeërs,

Op het sissend tarmac  van vliegveld Zaventem,

Op reis naar hun onthaalverblijf in Wommelgem,

Ze nemen bussen, trucks en boten, onderzeeërs,

Op tafel liggen saam gevouwen zwarte handen.

Een Afrikaanse jongen, amper twintig jaar,

De kneukels kruiselings geschrankt in bidgebaar,

Hier aangespoeld uit de erbarmelijke landen.

Verkleumend bij de poorten van het Klein Kasteeltje,

Kwam hij mij tegen, de verdwaalde vluchteling,

Uit Antwerpen, met op zijn rug zijn huishouding:

Verdoolde sprookjesman, die net als Repelsteeltje,

Er heeft een Belg een Marrokaan omvergeschoten!

Meteen komt het in Antwerpen tot fikse rel,

En in het straatbeeld woedt de losgebroken hel.

De burgemeester, als gewoonlijk uitgefloten:

De schepen hebben koers gezet naar ‘t Hoge Noorden.

De koningsklok weerklinkt met luisterrijke galm.

De Tall Ships Race schiet op. Het water glad en kalm.

Het televisiebeeld niet breed genoeg voor woorden,

De laatste keizerin, uit zaad van rode tsaren:

Een socialistisch kleedje heeft ze uitgezocht,

En was plotsklaps voortijdig klaar en uitgekocht,

De doffe burgermoeder der Antwerpenaren,

Het Noorden water, ‘t zuiden koren op de molen

Bij vlagen waait een bitter taalressentiment

Gered is weer voorlopig het gouvernement

Leona heeft haar centen voor Antwerpse scholen.

Daarbinnen komt het feest tot schamele finale.

Ik ben net klaar met ’t rollen van een sigaret

Met bij gebrek aan vloei papier van de gazet

Hoe moet het verder na, dat staat niet in Van Dale,

Mevrouw roept op revolutiebarricades,

De hele week al uit gebruikelijke doen.

Nu springt ze op, dan schopt ze met haar damesschoen,

Of breekt weer uit in weergaloze scheldtirades.

Ik, haar chauffeur, heb haar carrière begeleid.

Van Mars en Bounty heb gevreten vele repen.

Van menig feest haar lijf naar huis heb moeten slepen.

En haar gesteund, geschraagd in haar groot stadsbeleid.

Het narrenschip Waar Brabo Antigoon met losse hand neervelde, Ligt blauw op straat en rood ligt kermend in de goot Op apegapen, en de schipbreuk is zo groot, Dat ze de stad op stelten zette en ontstelde!   Museum aan de stroom, Chicago aan de Schelde: Gesukkeld van de...

Toen Keizer Karel leefde, is de builenpest

Als Dulle Griet getrokken door Antwerpse straten.

Zo hebben velen er het leven bij gelaten,

Tot iemand kwam die heel de stal heeft uitgemest.

Wat voor een schaduw ligt daar over lage landen?

Daar drijft een bruine bui en breidt zich immer uit,

Vermengd met zwaveldamp van knallend wapenkruit,

En rookpluimen van aangestoken woningbranden.

Door merg en been gaat op de Nederlandse pleinen

Bloedstollend, oorverdovend akelige schreeuw.

Zo schreit de moe getergde Nederlandse leeuw.

Geteisterd, afgeschaft zijn de cultuurdomeinen,

Burengerucht Het is me wat bij de gestoorde Noorderburen: Het kikkerland, voor woorden altijd al te mal, Verkeert in hemeltergend trage vrije val, Een neder tuimeling die eindeloos blijft duren.   De kiezer legt regentenklasse in de luren. Ze zijn ten prooi aan...

De bijl ligt aan de wortelvoet van de beschaving.

Een roversbende maakt zich op en staat paraat,

Zich baas te maken van de helmstok van de staat.

Een nieuwe orde met hardhandige handhaving.

De Schelde en de Rijn zijn boordevol van tranen.

Een moordenaar heeft Nederland van Messias beroofd,

En van het beter vaderland dat hij hen had beloofd:

Een sageheld in strijd met draken en varanen,

Een doorn in het oog van rechtse partizanen:

Het wordt een christelijke staatsbegrafenis,

Met een eucharistie en een requiemmis,

Nog een keer rondgereden in de brede lanen:

Grieks koor van vuile vrouwen op de voorgrond klagend,

De haren afgeplukt van kaalgekrabde kruin,

Gebroken nagels, scheurgewaad, terwijl ze puin

Wegruimen, naar bloedwraak en genoegdoening vragend,

Je zult altijd zien dat er onderaan dijken,

Een kantelpunt is dat de bron vormt van kwel,

Wat nooit zo erg goed is voor het dijkgestel.

Wat daar het gevolg van is zal later blijken.

Een kaakslagkop met sensuele volle lippen,

Geweld en nijd verspreidende testikelzak,

Met de gepaste stropdas in het nette pak,

Neanderthaler vol van steentijdperkbegrippen!

Zijn dure auto zijn de ruiten ingeslagen,

Nabij een gracht in een uitzinnig Amsterdam,

Zodat de spreker strompelend de zaal inkwam,

En zijn chauffeur zich liet verzorgen en beklagen.

De exit poll zat er geweldig naast te ramen.

De kiezers lijden aan geheugenamnesie,

Of beter nog aan valsheid en hypocrisie,

Bij het verlaten van het stemhok. Niet te pramen,

De SP is op zoek naar talloos veel miljoenen.

Een duur verdict heeft het Verbrekingshof geveld.

Terugbetaald moet worden het corruptiegeld

Het zweet staat socialisten in de nauwe schoenen

Ik dronk een glas met Nederlandse journalisten,

Geboren tussen twee rivieren op een terp.

We spraken over een Europees onderwerp,

Terwijl we met citroenjenever ons verfristen.

In heel de wereld van het Rouppe Plein tot Peking,

Is werkend volk vereend in viering van 1 Mei.

De arbeidersbeweging legt haar jaarlijks ei.

Sinds meer dan honderd jaar met oorlogsonderbreking.

Onstuitbaar struint de koningin der Nederlanden,

Langs hagen vlagjeszwaaiers naar ‘t aanmeerstaketsel,

En komt daar monter aan zonder het minste letsel,

Met hoed op hoofd en handschoenen om handen.

Het prinsenbruidspaar is met de noorderzon verdwenen,

Ontkomen aan de persaandacht, met stille trom,

Ontsnapten bruid en versgetrouwde bruidegom,

Aan het spektakel op de toppen van hun tenen.

Bijeen geroepen opeenvolgende conclaven:

De kardinalen uit de naad zich afgesloofd,

Door een sirenenzang van hun verstand beroofd,

De van wilskracht verstoken politieke slaven.

April tweeduizend een, verzopen in de regen.

Ontluikt straks met valleilelies de eerste mei!

De glastomaat, de aardappel, de vroege prei,

Ze zijn al wel te koop; de prijzen vallen tegen.

Hij praat zonder eind en loopt af als een wekker.

En ijverig ligt hij waar mogelijk dwars,

Afwisselend nors en balorig en bars,

De vinger geheven of los aan de trekker:

Partij van waarden? Ja, dan denk ik: welke waarden?

Kapotgeschoten vlag, wat rafels en een flard?

Het persverhaal onsamenhangend en verward.

Wat zijn die waarden dan, en wat de tegenwaarden?

Jij schreef omtrent wie straks de volkseenheid gaat leiden,

En reageerde koeltjes op mijn pennenvrucht.

Een rechtse voorstander van orde en van tucht.

Die graag een nieuwe orde voor helpt te bereiden,

De volkseenheid verscheurd, gesplitst, in twee gespleten.

Met vreemde scènes op het plein van Martelaars,

De rangen van de medestanders worden schaars,

Door nachtvergaderingen op, en moe gesleten

Getroffen door de gifpunt van een sluipmoorddolk:

De werkschroef en de dienstmeid van democratie,

Blijkt diep besmet met softdrugs en met Extasy,

Door cocaïne meegesleurd in wilde kolk.

Nog voor het koninkrijk, is volkseenheid gaan splijten.

Het was me wel de week die nu is afgerond,

Met een akkoord in het paleis van Lambermont.

‘t Zal niet het land maar de partij aan flarden rijten.

 Al heeft de Vlaamse Leeuw zijn kiezen stuk geslepen,

De kaken moe gekauwd, nu hij niet langer bijt,

En malend tandglazuur van kieskronen verslijt,

En stilstaat op zijn vaal geworden gele strepen;

Vincent van Quickelborne moet zijn speech herschrijven.

Beneveld door de dampwalmen van cannabis

Sloeg hij aanvankelijk de plank een beetje mis,

Tot onmin van de bond van verontruste wijven,

Moderne versie van het Nibelungenlied,

In ongelijke strijd van lamme tegen blinde,

Heeft Hagen laf vermoord de Volkseenheid-Siegfried,

Die teder zijn Kriemhilde en zijn Land beminde.

De Volkseenheid voortaan door Geert is voorgezeten!

De laden uitruimen moet voorganger Patrik,

De zwaarbeproefde huisarts geeft daarbij geen kik,

In kommerloopbaan is zijn pijndrempel versleten.

Wat is er loos met de volkseenheid plus idee?

Spreekwoordelijke knuppel in het hoenderhok!

De fladderende kippen vielen van hun stok.

Het stoof en wemelde van ruivend kakelvee

Gebeiteld zit hij fotografisch te verschralen,

Gelaat bebaard, doorgroefd, op ‘t schedelbeen geteerd,

Zijn trekken uitgemergeld en zijn kruin verweerd,

Met doorborende blik en volgspot ogenstralen!

Het koninkrijk is er wat vrijer op geworden.

Bezit van zachte drogen als hasjiesj en weed,

Of bij gelegenheid een pil of zo van speed,

Gedoogd en niet getreiterd zal je er om worden.

Ze kijkt alsof ze loenst naar tabletaspirine.

Borstwering weelderig in uitgesneden V,

Een slagschip van een vrouw. Ze puilt uit de teevee.

En praat met stille kracht en stem van windturbine.

Naarmate Phara doorvraagt, zakt zijn mond wat schever.

Per direct uitgezonden op de hele Vee eR Tee:

De voorzitter van Nationale Volks Armee,

Baldadig staatsman en gewiekste hertshoornkever.

Waar liggen de heelkundige precisiemessen?

Met klievend lemmer dat zich snijdend zelf scherp slijpt

Een lancet of scalpel, want barstensvol gerijpt,

Spuit  groene etter uit  de fistels en abcessen.

De Götterdämmerung van Christendemocraten,

Walküren van de katholieke wijvenbond,

Die krijsend kronkelen in kringen om en rond,

Een keurpubliek voor een grossier in grote maten,

De toppen zijn besneeuwd, bepoederd en bestoven.

Het is slecht weer in ’t christelijke koninkrijk.

En in ons land van Lombardsijde tot Maaseik,

Daalt nevelsliert met geur van buskruit in de kloven.

Kom binnen, kom binneuh ‘t spektakel gaat beginnen!

Vandaag een circusnummer bij de EVP,

De Europese doorslag van de CVP.

De voorzitter is kwaad, en bijna buiten zinnen,

De antipolitiek kraait zege en victorie.

Ze persen met zijn allen druiven van de wrok,

En lozen mondvocht. Op een borrel scheelt ‘t een slok.

D’ op stang gejaagde burger zweet uit elke porie,

Wijlen de week: ik raak er niet op uitgekeken.

De eerste gast is niemand minder dan Van Peel,

Voorzitter van het Christelijke onderdeel

Van het regeerbestel van papen en van leken.

Ze staan daar op het podium elkander te verdringen,

De kin vooruit, aaneengesloten, hand in hand,

Een voorbeeld van beslistheid voor het hele land,

Rondborstig met zijn allen ’t slotlied mee te zingen,

Moboetoecijfers bij de christen democraten!

’t Applauscongres verkoos in een ovatietent

Een voorzitter met drieënnegentig procent.

De schapenkudde stond de partijpsalm te blaten.

‘Wir haben’s nicht gewusst’ Hoe klinkt dat in het Waals?

We vroegen het een ere-parlementsvoorzitter.

Zijn antwoord kwam gelaten en het klonk wat bitter.

Zijn glimlach had iets vaals, iets kaals en ook iets schraals.

De beuk moet in de illegale weekendhuizen!

Maar overeind staat zonevreemde stoeterij.

De heren eten in dit leven rijstebrij.

Dakloos op straat staan de gewone arme luizen.

Nu ook al in de ochtendkrant sonnetten staan,

En Bancontact bedienden voor het scherm opstelt,

Die oudjes helpen met het pinnen van hun geld,

Is alle hoop niet uit dit landje weggegaan.

In Groningen bestaan ze nog de dodenakkers.

Of oer-Keltische hoopjes stapels laag op laag,

Uit vroeger tijden opgericht tot op vandaag,

Door boeren, veetelers en vroege pottenbakkers.

Verbrokkelde ruïnes, ingestort’ arcaden:

Gezien in een museum op een schilderij,

Een puinhoop en een doodgelopen gaanderij,

Met balustraden en hologige façaden.

Oranje bruin in ’t paarse land van Wimmetje:

Je wordt er gek van het gedraaf en het gehol,

En horendol, want heel het land is barstensvol.

Van Leefbaar Nederland blijft nog een schimmetje

Door merg en been gaat op de Nederlandse pleinen

Bloedstollend, oorverdovend akelige schreeuw.

Zo schreit de moegetergde Nederlandse leeuw.

Geteisterd, afgeschaft zijn de cultuurdomeinen,

Wat voor een schaduw ligt daar over lage landen?

Daar drijft een bruine bui en breidt zich immer uit,

Vermengd met zwaveldamp van knallend wapenkruit,

En rookpluimen van aangestoken woningbranden.

Hoezeer ook Liechtensteinse koorts mag overkoken:

Het mond- en klauwzeer is een overschat gevaar,

In vergelijking met de duivelskunstenaar,

De dichter die in grote woede is ontstoken.

Marforio, hou op met zeuren en met simpen.

We zijn er nu wel achter dat je godsdienst haat,

En een bloedhekel hebt aan iedere fanaat.

Zoals je nu weer tegen moslims staat te schimpen!

Op Hottentotten stottert het sonnettentennis.

Neem nu om te beginnen zelf de Hottentotten:

Toen ze geen tenten hadden, woonden ze in krotten,

En van doortrektoiletten hadden ze geen kennis

Geraaskal van een paddofreak als nooit tenvore!

Veel larie en apenkool, geouwenhoer, gelul ,

Gestoofde kut met pere.  Hope  flauwenkul .

De tussen-n. Een gruwel. Niet om aan te hore!

 Waar kan ik nu mijn wrevelpijlen nog op richten?

Wie kan ik nog met vloek en anathema slaan?

De kandidaten mogen in de rij gaan staan.

Niet dringen, want we hebben volop bliksemschichten,

Marforio, ik kom terug op senza fine.

“Het is een eindeloos want steeds herhaald verhaal

En op de duur wordt het een klein beetje banaal,”

Zo zei onlangs Zuster Maria Margarine.

Ik overkom je als een sluipwesp of een spin,

En weldra heb ik al je hersens uitgezogen,

En hier en daar een rechte zin wat kromgebogen,

Gif in je merg geprikt bij mijn maaltijdbegin

De pest, de doorloopcholera, de klerenpokken,

De vogelgriep, een kopvalling, het vliegend zot,

Krampachtige bevolking  zittend op de pot,

Er is geen maat aan al het kwaad dat ik berokken,

Wat heb je met de Zandstraat, of is het de Zavel?

Waarom heeft deze straat je aandacht zo geboeid?

En is vervolgens tot een item uitgegroeid?

Het ruikt naar poederstof en neergeslagen zwavel

Marforio is aan het broeden. Kijk maar uit.

Wat gaat hij doen? Met een penseel of borsteltrekken?

Met houtskool of Chinese inkt, gouachevlekken?

Of braakt hij gal en onverteerde resten uit?

Een binnenmeer vol slik, tot aan de silhouetten

Van eilanden, al zit vandaag het weer niet mee.

Daar strekt zich uit: de brandingloze Waddenzee,

Maar als een wolkentoren waardig op komt zetten,

Het waterpluimvee mag daar een en ander kwaken,

Het zoekt vergeefs naar voedsel in bevroren slib.

Verkleumde meerkoet, zeemeeuw of verkouden snip ,

Die wintervogelkreetjes als ijspegels slaken.

Wat gaat gij tussen lommerrijke professoren?

Hoe schrijdt gij daar in toga of in zwarte pij?

Een ezelsvellenstoet. Het lijkt een schilderij,

Met een bord voor de kop en een stop in de oren.

Want jij en ik wij dichten voor de dolle pret!

En soms om te genieten van een pseudo-ruzie,

Of om te knutselen aan omgekeerd sonnet,

Helaas is mijn relaas niet meer zo chronologisch,

Nu zin na zin aan lettervlekken open spat,

En fragmentarisch af en toe onzin bevat.

Het is zo op het eerste zicht niet al te logisch,

De mouwen opgestroopt, de pen in inkt gedoopt,

Galnoteninkt. De eerste regel eruit persend,

En regelmatig ook de vochttoevoer verversend,

Tot antwoord op sonnet bij deze weer genoopt.

Hartsgrondig wens ik U dat U door kakkerlakken,

Krioelend in uw huis, bekropen en verteerd,

Gevonden wordt, de ingewanden uitgesmeerd,

Met maden en met wormen en met huisjesslakken.

“Waar is de brulpaus? Zoek hem! Vind hem! Ga hem halen!

Roep excommunicatie en het interdict

Uit, dat de ketter zich in zijn ontbijt verslikt;

Hits op een koor van grofgebekte kardinalen,

Breng mij het boek met van de pot gerukte woorden,

En een pot zwavelzuursulfaat versterkt met vitriool,

De medische Larousse en een puberschool,

En een deskundige in sluipkaraktermoorden;

Uit Nederlandse school verneem ik een paar zuchten:

De dia kleurt in sepia het vergezicht,

En in de gloria weerklinkt het noorderlicht,

De donder schuift nu open de zijige luchten.

Als U verzoekt de pen als wapen aan te grijpen,

Zo scherp gesteld als onscherp naverteld, ik mocht

Uw drift polijsten. Naarstig zij dan ook gezocht

Naar middelen om ruw talent wat bij te slijpen,

Hou jij dan ooit eens op met oeverloos doordrammen?

Stopt het dan nooit, zoals bij een opslagrobot?

Je knalt er maar van door. Ik loop van her naar hot.

Terwijl jij als een stormhoos er op los blijft rammen,

Marforio bedankt voor dribbels à la Dante ,

En alle anderen plezier in het toernooi!

Voor mij zit het er op. Geweest is het wel mooi.

Als je dit leest, zit ik al lang in Alicante.

Zes middelgrote pastinaken. Dunne plakken,

Geschild en schoongemaakt en juist de tussenmaat.

Laurierblad, kruidnagel en rasp van nootmuskaat.

Een kwart ui en een knoflookteen tot snippers hakken.

Wij stellen voor: de pastinakenmarinade!

De tweede gang en niet de minste van de rij.

Vergeet de wortelangst! Zet alle schrik opzij!

Tast toe. Doe u te goed en sla de keuken gade.

Hoe simpel om de pastinakensoep te maken:

Zes deciliter rundveevleesextractbouillon,

Voor vegetariërs een soja court-bouillon,

Met zout, citroen en suiker ’t kookpunt laten raken.

De woorden die op niets en nergens willen rijmen:

De schaduw die de bliksem werpt als hij weer licht,

Het weerlicht dat de lucht doorklieft in zigzagschicht,

Ontladingen die opgestookt door zwerken vlijmen,

Zo voert gedachtestroom met achteloos geklater,

Een vloot van stokjes en van strootjes met zich mee,

Het ene wat parmantig en het ander meer gedwee,

Gedwarreld op de vliet en het klotsende water.

“In bloei de rozenstruik, de nachtegaal is dronken.”

In schenkhuis schitterend van fonkelende schijn

Weerklinken blaasriet, snaren en de tamboerijn.

Het ene na het ander glas wordt uitgeschonken,

 Twee opbergdozen heeft mij God ter hand gegeven

Hij zei erbij: je bergt je zorgen in de zwarte,

Je vreugden in de gouden doos, neem dit ter harte

Zo borg ik zorg en vreugde op al heel mijn leven

Met God heb ik uitvoerig zitten kakelen,

Vanavond tijdens een schaduwpartijtje schaken.

Hij speelde wit, terwijl wij over vroeger spraken,

Herinneringen zaten op te rakelen,

Marf kent geen God in ’t diepst van zijn gedachten,

En als hij kwam dan zette hij Hem uit,

“Want rondom Hem ruikt het te vaak naar kruit,”

En op Zijn eeuwigheid wil Marf niet wachten!”