Ten einde raad
Voorgelezen door Dina Sonck
Waar kan ik nu mijn wrevelpijlen nog op richten?
Wie kan ik nog met vloek en anathema slaan?
De kandidaten mogen in de rij gaan staan.
Niet dringen, want we hebben volop bliksemschichten,
En dozen vol met flitsen en met onweerslichten;
Wat onheilsboodschappen, een woordenvloedorkaan,
En per persoon een enkel boeking naar de maan,
Zodat ik een per een nu praat met de betichten.
Gij boetedoener, nader en kom voor mij knielen.
Spreek op en zeg de waarheid, ontuchtbiechteling!
En laat nu varen al uw trots, ellendeling!
Zoniet ben ik gedwongen banvloekprojectielen
Naar u te gooien om uw zielsrust te vernielen.
Dus zeg ons nu: Wat deed gij toen het licht uitging?
Oorspronkelijk verschenen op 22 maart 2020 @ 04:00
Aria senza fine uit de coulissen
Het publiek begint zich te roeren. Het lijkt wel een aria zonder einde.
Op het toneel zijn de acteurs van schrik bevroren,
van voorste rij tot schellinkje beeft het publiek:
uit de coulissen klinkt spontane marsmuziek
en een gepassioneerd duet. De twee tenoren
zijn tot de Boulevard Périphérique te horen.
Hun wisselzang klinkt splinternieuw, maar toch antiek,
en wordt gekenmerkt door diep drama en lyriek.
In hun viriel gebrul gaat elk geluid verloren.
Toneelknecht, regisseur, de spelers, de souffleuse,
krijgen al spoedig flink het land aan deze reuzen
want de Aria, die lijkt wel senza fine!
Het publiek dringt op, scandeert scabreuze leuzen
– een Waalse krant kopt later ‘Quelle affaire affreuse!’-
maar de Aria gaat verder, senza fine!
De volgorde was anders, maar hier is dan toch sonnet XVI uit de sonnettentennisreeks.