Er is veel ellende om ons heen die we niet altijd te zien krijgen. Het is dan ook niet altijd rozengeur en maneschijn in de eerstelijnsgezondheidszorg. Wat er echter een fantastische job van maakt, is de genegenheid die we van onze mensen ondervinden. En de dankbaarheid die je terugkrijgt als je iedereen keurig behandelt. De verslaafde populatie is daar niet anders in.

We kunnen niet zeggen dat de overheid het voortouw neemt in de verbetering van de opvang van gebruikers, ook al omdat ze optreedt in verspreide slagorde. We hebben er een zootje van gemaakt in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, zoals het officieel heet. De verschillende staatshervormingen hebben ertoe geleid dat er allerlei overheden door elkaar functioneren.

Om de voornaamste even op te sommen: de federale overheid, de twee gemeenschappen, de Vlaamse en de Franstalige, het Brussels hoofdstedelijk gewest zelf en negentien gemeenten met elk een eigen burgemeester en college van schepenen. We houden er een eigen parlement, een plaatselijke regering en een hoop ministers op na. Het is een kluwen waar een kat haar eigen jongen niet in vindt.

Op het gebied van verslaving nemen die instanties allemaal wel initiatieven, al is het een bevoegdheid die eigenlijk niemand wil en die zo een beetje zweeft tussen medische verzorging die federaal is, en justitie en politie op de wip tussen federaal en gewestelijk, terwijl welzijn en preventie dan weer van de gemeenschappen afhangen. Voor vele Brusselaars is het een ver-van-mijn-bed-show.

De eerstelijnsgeneeskunde is nabij en goedkoop, gemakkelijk toegankelijk en bijzonder doeltreffend. Een huisarts doet alles: hij of zij behandelt zowel acute gebeurtenissen zoals griep, als langdurige verhalen zoals diabetes. Heel veel psychosomatische klachten waarbij het lichaam in wezen een pijn vertolkt die zich in de geest afspeelt. We krijgen er allemaal wel eens last van. Buikpijn is een klassieker. Of de gewrichten.

Het kan overal pijn gaan doen, als er iets misgaat in ons hoofd. We zien alles wat vaak voorkomt in de maatschappij en dus ook verslaving.

Net met het oog op de verslavingszorg kan de huisarts grote diensten bewijzen, die lang ondergewaardeerd zijn gebleven. We zitten als een spin in ons web en we hebben allerlei mogelijkheden om de hulpvrager naar de juiste vorm van hulpverlening te loodsen, voor zover die beschikbaar is.