Iemand om lief te hebben

Iemand om lief te hebben

Het schemert wanneer ik mijn laptop en de werkdag afsluit. Tijd om mijn luie bips op te heffen en te gaan sporten, denk ik.

Mijn loopsessies tussen het groen hebben plaats moeten maken voor joggen op steeds dezelfde plaats, een rollende loopband tussen andere toestellen en andere zwetende mensen. Saaier, maar veiliger. Omdat we als jonge meisjes op het hart gedrukt krijgen dat we niet alleen in het donker moeten rondlopen. Niet om te sporten, niet om naar huis te gaan,  niet om een eindje te lopen.

En lopen op een loopband, da’s saai. Da’s niet vooruitgeraken en recht voor je uit naar de wegtikkende seconden en calorieën kijken op het scherm dat je na x aantal tijd meegeeft: proficiat, 10% van je workout voltooid. Ik heb niet eens een workout geselecteerd, denk ik bitsig.

De enige afleiding, is de muziek die uit je oortjes galmt. Sportmuziek, noem ik dat. Muziek die je op andere momenten niet snel opzet omdat het een commerciële beat heeft. Omdat het je net dat extra beetje energie kan geven.

Na verschillende getjengelde hardstyleversies zette ik mijn snelheid even minder om iets nieuws in de Youtube zoekbalk in te tikken.

Somebody to love

Live Montreal

En het lopen begon terug

En naarmate Freddie Mercury verder zijn perikelen zong

Gingen mijn beentjes sneller lopen

Liep ik door het liedje heen

Meegesleept

Want telkens als ik dat liedje speel

Dan smelt mijn hart.

 

Freddie Mercury tijdens Rock Montreal 1981

Rock Montreal 1981: Freddie Mercury zingt Somebody to love. Bron:youtube.com

Somebody to love is een liedje waarmee ik groot ben geworden. Net zoals alle anderen van de jaren zeventig. Alleen ben ik een Millennial. Dertig jaar te laat geboren, zei mijn moeder. 

Ik was twaalf, dertien jaar en ontdekte de muziek van Queen na een documentaire te zien op tv. En niet veel later stond een hele afspeellijst op mijn iPod, hing er een poster met vier mannen die ondertussen al zestig waren boven mijn bed en liep ik doorheen de dag niets anders te zingen dan: “crazy little thing called love,” “spread your wings and fly away,” en – vooral – “BISMILLAH NOOOOOO WE WILL NOT LET YOU GO!”

En soms ook: FIND! me somebody to lohove FIND! Me somebody to lohove FIND!  love, 

Somebody

Somebody

Somebody

Somebody

Somebody find me somebody to find me

somebody to LOHOVE

CAN ANYYYBODYYY FIND MEEEE

 

SOMEBODY TOOOOO

 

LOHOHOHOOOOOVEEEEE

 

 

Somebody to love was zo de hit die ik speelde op de momenten dat ik me zo intens blij voelde, omdat er zo veel en zo diepe emotie in de tekst schuilt.

Ik speelde het wanneer ik als een puber dagdromend op de schommel zat, wanneer ik met een snelheid door de klevende zomerlucht fietste, met droge lucht die door mijn krullen waaide.

Ik speelde het op momenten waarop ik me droevig voelde en de veranderende wereld en mensen rondom mij niet begreep.

Ik speelde het wanneer ik me eenzaam voelde en met mijn blote armen en benen in het prikkende, droge nazomergras lag.

Ik speelde het toen mijn vader met de wagen op de slalomwegen tussen de bergen in Liechtenstein slingerde. Ik onder de indruk van de eeuwige sneeuw die lag te slapen op de bergtoppen. Gefascineerd en stil keek ik.

Ik speelde het terwijl ik op mijn bed in mijn studentenkot lag na te denken over wat er zou komen. 

Ik speelde het wanneer ik in een zwoele zomernacht op het balkonnetje van mijn kot naar de sterren boven de verlichte nachtstad tuurde.

Ik speelde het gisteren in de gym toen ik het zweet uit mijn lijf liep.

En het was plots dat ik, na tien jaar het liedje permanent op nummer een geplaatst te hebben, me afvroeg wat dat speciaal gevoel nu creëerde.

Of het nu wel ging om die momentjes in de warme avondzon, de droevige regen. Om die momentjes op mijn donsdeken dat naar slaap rook. De dagdroommomentjes op de schommel thuis. De momentjes in de hoge bergtoppen van Zwitserland.

Of het wel ging om die gebeurtenissen.

Of het niet eerder ging om het gevoel dat het liedje dat toen tegen mijn trommelvliezen trommelde me gaf.

Of dat vreugdegevoel kwam door de melodie en de klanken die uit Freddie Mercury en zijn piano kwamen.

En als dat zo is… dan verdient die zanger van mij een nobelprijs.

Want hij gaf elke keer als dat liedje speelde, het moment een bijzondere touch…

 

 

H.B.

Doorzoek de site

Generic selectors
Exact matches only
Search in title
Search in content
Post Type Selectors
Search in posts
Search in pages

Door Hanna

6 februari 2023

2 Reacties

  1. Carla

    Ooohhh, Hanna… Ook voor mij een betekenisvolle song van een bijzonder zanger. Freddie forever, zoiets? Laten we er beiden nog vaak van genieten.
    Dank voor je blogteksten, ik lees ze telkens met plezier.

    Antwoord
  2. Magda Geyskens

    Dat heb jij weer mooi verwoord Hanna!

    Antwoord

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ook interessant?