De nachttrein naar Berlijn

Daar loop ik in de tegelgang nog na te zieden.
De trein heeft jou met je bagage opgeslokt,
Met meer dan een half uur vertraging afgeklokt,
Om dan toch nog met jou erin weer weg te vlieden.

Het zijdelings elkaars gelaatsuitdrukking spieden.
Een krop die de lucht af snijdt, en de adem stokt,
Terwijl de ziel door de begeerte diep geschokt,
Verdwaalt in emotionele grensgebieden.

Ik nam de foute trap omlaag van het perron,
En heb de lange gang nu lopend af te leggen,
In het half omgebouwde Brussel Zuidstation,

Ik weet nu pas wat ik zonet had moeten zeggen.
Ja, als ik het je nog persoonlijk zeggen kon.
Voortaan is het per telefoon te overleggen.