Zonnetje aan huis

Of we nog eens langs de zonnetjes kunnen fietsen

roep je voor je uit in de plakkerige lucht van de zomeravond

Achter je fietst de ontvanger van je uitroep

Ze antwoordt ja

Je stopt met trappen om je scherpe bocht naar links te nemen

ZOEF!

De glittersliertjes aan de uiteinden aan de handvaten van je fiets wapperen vrolijk

Met je kleine hotdogbeentjes pedaal je hevig verder

Opzij opzij opzij –

maak plaats maak plaats maak plaats –

jullie hebben ongelooflijke haast!

Een zuchtje wind, waar je tegenin rijdt, blaast je haren naar achter

Een onzichtbare diadeem die de haarsprietjes uit je gezicht houdt

Maar enkel en alleen als je hard genoeg trapt

“Hier is het,” brul je

Je draait je hoofd naar rechts en moet wijzen met het kleine wipneusje dat je gezichtje siert, omdat je nog niet behendig genoeg bent om je hand van het stuur te doen en je wijsvinger te gebruiken

Op een handje van het stuur, zou dadelijk een lelijke val volgen

Dat heb je een tijdje geleden nogmaals aangetoond. Toen je met je blije snoet aangetrappeld kwam en vader zijn hand uitstak, zodat je hem vanop je fiets een high five kon geven

Daar lag je dan op je toeter niet veel later. Hevig brullend van de dikke tots op je hoof

(“Daarom dat je nog steeds zo vergeetachtig bent”)

Je moeder zal nu de zonnetjes ook aan het zoeken zijn

Ze zijn er nog niet, roept ze met een mamastem

Het verkeerde huis

Je trappelt verder

DAAR DAAR DAAR!

Naast de voordeur van een huis hangt er een stenen zonnetje

Een stenen, lachende zon die – ook al is ze grijs – lijkt te blozen

Een zonbeeldje dat geen warmte afgeeft

Maar je wel lachend aankijkt

Je kan vanop je fiets niet terugzwaaien, spijtig genoeg