Wegwijs

Randgebeuren

Moeten we nu echt verkrampen iedere keer als iemand in onze contreien de taal van Molière gebruikt om zich uit te drukken? Moeten we zuur krijgen en brieven op poten schrijven als een moe geplaagde basisschooldirectrice een Franse mededeling rondstuurt? Is dat werkelijk het enige probleem, of is er toch niet ook iets heel anders aan de hand?

Er is een belangrijke volksverhuizing bezig vanuit Brussel naar de Rand. Degene die weet hoe je dat moet stoppen, mag het zeggen, maar voor zover ik kan zien, zal niemand die indammen. Er komen steeds meer vreemdelingen op ons af. Dat kunnen we niet veranderen, ook niet door te zagen, te zaniken en te zeuren, zoals velen doen in deze zure omgeving. We zullen moeten leren ermee leven. Het wegwensen zal niet helpen.

We zullen op een of andere manier de nieuwkomers de hand moeten reiken, hen ontmoeten en wegwijs maken in de wirwar van onze instellingen. Integratie is een werkwoord, en het is niet alleen maar een eis van een kant. We zullen daar aan beide kanten moeten aan werken, en dan schieten we niet op met allerlei mismoedige reacties omtrent het anders zijn, met inbegrip van het taalgebruik. Ik weet dat dit een historisch pijnpunt is.

Er leven in onze streek meer Franstaligen dan in andere gebieden in Vlaanderen. We hebben met andere woorden een belangrijke Franstalige minderheid. Dan moeten we als natie doen, wat elk deftig land in de wereld behoort te doen, namelijk een welkomstbeleid voeren, en de minderheidsrechten respecteren, en niet meteen alle stekels opzetten, en telkens wild te keer gaan bij het horen van een Romaanse taal. Daar schieten we echt niet mee op.

De school is de motor van het integratiebeleid. De mensen voor wie ik elke dag zorg, met van de armste gezinnen, integreren zich vaak via de kinderen, zeker de moeders. We moeten die gezinnen zoveel mogelijk betrekken bij het onderwijsgebeuren en dat lukt alleen maar op een vriendelijke manier op basis van wederzijds respect.

Dus moeten we niet altijd weer opnieuw morren, mokken en mopperen, wanneer de andere ons pad kruist, maar wel proberen iets te doen aan de geweldige problemen die op ons af komen. Daar is een stukje (zelf)vertrouwen voor nodig. En ja, het zal moeite kosten.

---