Hetzelfde wit

Het koelste dat er is

We hebben de schilders in huis en alles staat overhoop. Ik typ dan ook in erbarmelijke omstandigheden, bij gebrek aan mijn bureaustoel die in de andere kamer staat, nu alles door elkaar gegooid is. We zullen vanavond dan ook korter moeten zijn dan gewoonlijk. Hoe dan ook zal het huis voortaan spierwit zijn. We zitten al vier jaar te kijken op het werk van de stukadoor, muren van gips, met vlekken en bruine naden.

Er zijn vele soorten wit. Wij hebben het koelste genomen, met dat tikje blauw. Het huis is zich nu aan het omvormen. Voorlopig is het nog een puinhoop, maar de verwachting is dat het zich vanaf nu wel uitklaart. Vandaag is een soort dieptepunt. Daar komen we wel uit, dankzij uw begrip en steun, waarvoor bij voorbaat dank.

Daardoor is mijn geest ook een beetje een puinhoop. Ik zit veel na te denken over wat ik nog kan doen in de korte jaren die me resten. Is het genoeg geweest, of moet er nog iets bij? Er komt ooit een tijd van afscheid nemen, en dan zouden de zaken beter op orde zijn. Dat zijn ze grofweg nu wel intussen, gelukkig maar, want het is niet altijd zo geweest.

Ik heb jarenlang met het gevoel rondgelopen dat ik niet mocht sterven, omdat ik anders een financieel gat zou achterlaten. Dat vond ik vreselijk, moet ik zeggen. Na heel wat tegenslagen uit het verleden heb ik de afgelopen vijftien jaar de kansen kunnen keren. Er is nu genoeg geld om mijn begrafenis te betalen. Een eenvoudige plechtigheid met de Bach Cantate ‘Ich habe genug’ zal volstaan.

Ik had in die sombere jaren nooit durven hopen dat ik nog eens in een huis als dit zou mogen leven, in een land als het onze met een betrekkelijk goede zorgtoegankelijkheid in vergelijking met de rest van de wereld. Ik heb geen meningsverschil met de geschiedenis. Mijn leven is goed geweest zoals het is, met zijn goede en kwade dagen.

Het was een leerproces en ik heb leergeld betaald. Ik had nog veel meer willen bewerkstelligen in mijn leven, maar ik zal daar afstand moeten van doen, zodat ik de vrede in mijn ziel kan bewaren. In die toestand wil ik graag ooit overlijden met een gevoel van dankbaarheid en vreugde om wat ik heb mogen meemaken. Het presseert niet. We hebben tijd.

---