Ontslaving: netwerken

Ik denk niet dat er nu nog veel methadonbussen rondrijden. Het is niet dat het een laks beleid was, wel integendeel. Op zijn Nederlands: alles volgens de regels. In die tijd keken we daarnaar als een lichtend voorbeeld, tenminste ik toch. Er gingen ook stemmen op die moord en brand schreeuwden. De Franse president Jacques Chirac (1932 –2019) noemde Nederland zelfs een narco-staat.

In de tweede helft van de jaren negentig kwam ook in België de methadon-onderhoudsbehandeling binnen het bereik van de huisartsgeneeskunde, en dus van de gebruiker. Wat mij betreft, is toen een hele wereld opengegaan. Daar waar de heroïneverslaafden voordien een moeilijk publiek vormden, waar je geen antwoord op had, kregen we nu een instrument in handen dat de deur opende naar nieuwe vormen van opvang.

Er kwamen meer en meer huisartsen en apothekers die de substitutiemiddelen verschaften, en dat maakte voor de gebruikers een groot verschil. In Brussel en trouwens in heel België, in tegenstelling met Nederland, was de overheid tamelijk lam, en nam ze geen initiatieven. Het onthaal en de behandeling van heroïnegebruikers gebeurde veelal in de eerste lijn, toch in Brussel en Wallonië, daar waar in Vlaanderen toch een meer repressief klimaat heerste.

Er ontstonden informele netwerken. Een aantal artsen en de apothekers zocht zich te bekwamen in de opvang en verzorging van gebruikers. Als huisarts heb ik in de eerste lijn een groot aantal heroïnegebruikers ontvangen en te woord gestaan. Het is een van de meest boeiende ervaringen in mijn leven gebleken. Ik moet toegeven dat ik veel van hen heb geleerd, en dat ik een aantal posities die ik innam, heb moeten herzien.

Als huisarts ben ik zelfstandige in een vrij beroep en ik bied mijn diensten aan in mijn eigen praktijk, gelegen pal in het centrum van Brussel. Omgeven door twintig ziekenhuizen in de nabije buurt en ontelbare poliklinieken zijn we als eerste lijn voor de bevolking van de wijk toch onmisbaar. We zijn nabij, toegankelijk en goedkoop, aangezien het ziekenfonds het leeuwendeel van de erelonen voor de raadpleging op zich neemt en bijna iedereen verzekerd of verzekerbaar is.

We mogen ons gelukkig prijzen dat we in ons land over een sterke ziekteverzekering beschikken. Het publiek dat op ons een beroep doet, is zeer gevarieerd: alle huidskleuren, talen en nationaliteiten. Het merendeel moet het stellen met een laag inkomen, al zien we ook wel eurocraten en andere goedbetaalde jobs. Iedereen is welkom en elk is gelijkwaardig.

Afbeelding: Rob Croes / Anefo, CC0, via Wikimedia Commons

 

---