Ontslaving: medicatie

Je moet altijd blijven geloven dat er wel iets aan te doen is, tenminste toch aan de kwalijkste gevolgen. Ik ga daarbij heel praktisch te werk. Vaak met het oog op het brengen van rust en evenwicht en het herstel van de slaap, zodat rationeel denken weer mogelijk wordt en allerlei concrete problemen een na een aangepakt kunnen worden.

Als dat al lukt, dan gaat met de tijd het stof wel liggen en leert de getroffene op een andere manier met het verschrikkelijke dagelijkse leven om te gaan.  Belangrijk is dat degenen bij wie de grond onder de voeten is weggeslagen hun plaats weer innemen in de samenleving. Dat vergt soms een paar jaren van noeste inspanningen, maar het lukt wel, met geduld, luisterbereidheid en een grote dosis ervaring. En dat zonder te oordelen en het liefst ook zonder goede raad te geven.

Ons handelen moet er altijd op gericht zijn de autonomie van de persoon te vergroten en hem of haar de middelen aan te reiken die hij of zij nodig heeft om beter in staat te zijn de eigen beslissingen te nemen. We beschikken over een aantal middelen en strategieën om tussen te komen in een proces van bewustwording en zelfverwezenlijking door obstakels weg te nemen en de groeifactoren te bevorderen.

Als huisarts kunnen we ons, gezien de tijdsdruk, vaak de luxe niet veroorloven, op de resultaten van tijdrovende en arbeidsintensieve psychotherapie te wachten om iets te doen. Er zijn ook vaak dringende noden. Zo lang er onrust en verwardheid heersen, zal die psychotherapie zelfs niet van start kunnen gaan.

Je moet dat op een tijdlijn zetten en de dringendste zaken eerst aanpakken, zonder de grond van de zaak uit het oog te verliezen. Voor sommigen zal een goed gesprek niet voldoende zijn en dan kunnen we kiezen voor een medicamenteuze aanpak. Dat ligt uiterst gevoelig, omdat iedereen daar wel een ongezouten mening lijkt over te hebben.

Over psychiatrische medicatie doen allerlei verhalen de ronde die we niet allemaal kunnen rechtzetten hier. We moeten ons als arts wel de vraag stellen wat we aan het doen zijn als we geneesmiddelen, die soms krachtig inwerken, voorschrijven aan patiënten met een verslavingsprobleem.

Het is een pertinente, maar ook terechte vraag, of de arts, die een middel voorschrijft dat langdurig moet worden ingenomen, hier geen nieuwe verslaving schept.

---