Geneesmiddelen daarentegen zijn verkrijgbaar in elke apotheek, vaak voor weinig geld, want de verantwoorde middelen zitten in het ziekenfondspakket, en dus moet je daar maar een stukje van betalen. Op voorwaarde natuurlijk dat je een ziekteverzekering hebt.

De pil die alle zorgen wegneemt, bestaat niet. We hadden het al over het marketingsucces in de jaren zestig toen Valium wereldwijd aansloeg. Laaiende artikelen in vrouwenmagazines, die een groot publiek bereikten in die jaren, beschreven een nieuw soort verhouding die je met je arts kon hebben, Je ging gewoon naar hem toe (vrouwelijke artsen waren nog zeldzaam) om je emotionele beklag te doen en je kwam naar buiten met het voorschrift voor een mirakelpil in je handtas.

Nu ja, zo eenvoudig is het dus niet. De wonderpil bestaat niet. Er zijn nogal wat mensen die geloven dat er een miraculeuze oplossing bestaat. De industrie speelt daar gretig op in, en helaas is er een aantal dat in een of andere val is getrapt waar hij of zij niet zomaar uit weg kan komen. Iedereen is wel aan iets verslaafd in de zin dat je niet zonder kunt.

Neem nu vegetariërs. Of dierenliefhebbers. Of Pokémon-jagers. Dat kan ook allemaal de vorm van een geloof aannemen, en een tunnelzicht met zich meebrengen, waarbij alles in het licht van die ene afhankelijkheid komt te staan. Je zult overal veel lichte en weinig extreme vormen zien. Veruit de meeste verslaafde medemensen maken geen gerucht, maar je zult er altijd een paar hebben die er fanatiek in zijn en die bijvoorbeeld hun baby voeden met wortelpuree.

Soms gaat het verkeerd. Dat is met gebruik ook zo. Sommigen gaan daarin te ver en die zou je tegen zichzelf moeten kunnen beschermen. De vraag is hoe je daarmee omgaat. Mijn standaardantwoord is altijd van: ga naar de hulpverlening en begin bij de huisarts.

Is die hulpverlening wel beschikbaar en doeltreffend? Dat zijn twee verschillende vragen en het is een stelsel van communicerende vaten: de beschikbare zorg is ondoeltreffend en de doeltreffende zorg is onbetaalbaar. Velen lopen van de ene arts naar de andere, ook al omdat er veel schort aan de hulpverlening hier te lande.

Maar zelfs als die beter was, dan zul je nog altijd hulpvragers hebben die nomadisch ingesteld zijn zonder veel vaste grond onder de voeten. Zo komt er soms op de raadpleging een onbekende binnenwaaien, met vragen naar middelen waarvan ze zelf overtuigd zijn dat ze die nodig hebben.