Memoires van een huisarts deel 2

Vandaag deel 2 van mijn memoires als huisarts. We zijn inmiddels beland in de jaren ’80.

Na mijn stagejaar in Afrika moest ik uiteindelijk terug naar België. Nadien ben ik maandenlang depressief geweest, want ik miste die menselijke warmte. Hoe het verder ging, leest u volgende week in deze rubriek.

Vervolgens belandde ik in mijn zevende en laatste jaar en moest ik beslissen wat ik ging doen. Er waren verschillende mogelijkheden. Een eerste was terugkeren naar Afrika, maar dan moest ik eerst tropische geneeskunde studeren en dat zag ik om meerdere redenen niet zitten. Bovendien was het toen vrij moeilijk om een job te krijgen in de ontwikkelingssamenwerking. Als carrièremogelijkheid zag dat er dus niet zo aantrekkelijk uit. Een andere optie was psychiatrie, maar mijn coassistentschap in deze opleiding viel zwaar tegen. Enerzijds vond ik het een interessante ervaring, anderzijds was het confronterend om te zien hoe uitzichtloos de situatie is voor veel patiënten. Sommigen zaten al twintig jaar op een bepaalde afdeling en het zag ernaar uit dat zij daar nog hun hele verdere leven zouden slijten. Ik kon dus weinig betekenen voor die mensen en dat vond ik best frustrerend. Bovendien was het een opleiding van vijf jaar en was het heel moeilijk om een betalende plek te vinden waar ik een volwaardig salaris zou krijgen.

Een derde mogelijkheid ten slotte, was om huisarts te worden en daar ben ik uiteindelijk voluit voor gegaan. Samen met een oude schoolmakker met wie ik een goede band had, ben ik in 1981 een praktijk gestart in Ukkel. We hadden het zo geregeld dat we allebei onze burgerdienst konden doorlopen, maar niet tegelijkertijd zodat de praktijk kon doorlopen. In Ukkel behoorden veel van mijn patiënten tot de ‘betere’ klasse en ik kon er absoluut niet aarden. Bovendien brak in de jaren ’80 de aidsepidemie uit.

Wat dat betekende voor mijn verdere carrière als huisarts, leest u volgende week in deze rubriek.