Dubbele ontkenning

Iedereen bedankt voor de vele reacties en inhoudelijke aanvullingen. Blijkbaar is er toch hier en daar een snaar geraakt. Dat is het leuke van internetten: de respons die je krijgt, als andere mensen het eens of oneens zijn, dat maakt niet uit. We leven bij gratie van de interactie met anderen.

Het leven zou misschien zinloos zijn als ik alleen was, en als ik niets kon doen om het leven van de anderen draaglijker te maken, maar we zijn met elkaar verbonden in genegenheid, vriendschap en liefde. Dat is het enige wat telt. Daar kunnen we niet genoeg van krijgen. Wie veel genegenheid geeft, krijgt er ook veel terug. Je moet dat eens proberen. Wees de eerste om te geven.

De eerste ervaring is vaak teleurstellend als je omgeving nog niet door heeft dat er wat veranderd is. Dan moet je even doorzetten zonder de moed te verliezen, en je zult merken hoeveel mensen er om je heen zijn die een woord van waardering of erkenning op prijs stellen. We moeten ons durven tonen, met altijd een stuk kwetsbaarheid, dat is onvermijdelijk. Om de ander ertoe te verleiden uit de egelstelling te komen en zichzelf te tonen, moeten we durven de eerste zijn om onszelf te tonen.

Zoveel mensen zitten gepantserd en verkrampt in hun afweerhouding die ze ooit hebben aangenomen en waarin ze verstijfd zijn gebleven. Het is een strategie die de samenleving ons aanleert. We zijn vaak bezig ons door het gewoel te begeven zonder opmerkzaamheid te wekken. Lieden die dat wel doen door zich opvallend of uitdagend te kleden stellen zich bloot aan gemelijke opmerkingen.

De gevoelstemperatuur van de omgang met elkaar in dit land benadert soms het vriespunt. Het vergt vaak een klein vonkje onder de vorm van een begroeting, een kwinkslag of zelfs nog maar oogcontact om het ijs te breken, en het harnas valt af. Daaronder zit altijd een persoon die op zijn of haar manier gevoelig is. Dan komt er een klein stukje ontmoeting waarbij we van weerskanten onze plaats innemen en zichtbaar worden.