Corona ontbloot: verspreiding

We zijn allemaal zeer benieuwd naar de dagelijkse vorderingen van COVID-19. Het virus verspreidt zich in Zuid-Europa snel met een hoge dodentol, voornamelijk in de bejaarde en chronisch zieke groepen. De smartphone houdt ons elk ogenblik op de hoogte van de oplopende aantallen slachtoffers in de verschillende landen en van de drastische maatregelen die zich opdringen.

Italië loopt voorop, omdat het zo zwaar getroffen is, maar intussen hebben alle landen maatregelen genomen die de verbeelding tarten. We mochten elkaar al niet meer aanraken en nu gaan ook de landsgrenzen dicht. Dat hebben we lang niet meer meegemaakt dat er grensbewaking is. We zijn zo gewend geraakt aan een open Europa. Ik vond dat uiterst aangenaam dat je zo van het ene land naar het andere kon rijden en overal met hetzelfde geld betalen.

Het is een droom die nu aan diggelen is geslagen. Iedereen moet thuisblijven. We mogen zelfs niet meer naar ons tweede verblijf aan de zee. De politie kan je staande houden en je vragen wat je van plan bent te doen. Daar moet je dan op antwoorden en afhankelijk van je verklaring mag je dan doorrijden of moet je rechtsomkeer maken. Dat is toch ongezien. De dictatuur van het virus. Het gaat soms iets te ver en het is tamelijk verontrustend.

De virusepidemie zal onze beschaving niet wegvegen, maar wel grondig veranderen. Het is ergens wel goed dat we voor een keer een vijand hebben die geen mensensoort is, maar een petieterig partikel dat zich ten koste van onze soortgenoten verspreidt. Het zal wel vele mensenlevens kosten. We kunnen dat proberen in te dijken of te milderen, maar we moeten onze macht daarbij niet overschatten.

We weten niet zo goed of alles wat we doen zoveel verschil uitmaakt. Het moet nog maar blijken of we een deuk in een pakje boter slaan. Vertragen van de verspreiding kan wel, denken de meeste experten, en dat is wat we nu aan het doen zijn, met een merkwaardige respons van de bevolking tot gevolg. Iedereen zit nu in de sociale afstand-modus en dat op minder dan geen tijd. Ik sta paf; want ik heb in vele jaren niet nog zo een groeiend wij-gevoel meegemaakt. Doordat we verenigd zijn tegen de coronavirusdreiging kunnen we wellicht onze tegenstellingen vergeten en enkele van onze dringende problemen oplossen. Zoals de regeringsvorming.

---