Brievenboek van mijn ouders: vooraf

Twee oude koekjesdozen met brieven van zeg maar zeventig jaar geleden; ze zijn me lang geleden ter hand gesteld door mijn vader, pakweg meer dan veertig jaar geleden. Hij deed me beloven de blikken niet voor zijn dood te openen. Die wens heb ik gerespecteerd. Hij is overleden in 2012 na een lang ziekbed.

In 2019 heb ik de dozen geopend en met behulp van een grijze eminentie, die onbekend wenst te blijven, de brieven ontcijferd. Ziehier het resultaat. Ik heb bovendien het geluk gehad dat mijn tante Dina, de jongste zus van mijn moeder, nog een paar herinneringen wilde delen, waarmee we straks openen. Ik sta zelf versteld van het resultaat, dat mijn verwachtingen overtreft.

Het is een tijdsdocument, maar ook een ontroerend verslag van een grote liefde tussen twee mensen die uiteindelijk tot mijn geboorte zou leiden. Wat me bijzonder ontroert, is het besef dat we in de briefwisseling tussen mijn toekomstige ouders al de voorafschaduwing vinden van de ziekte en de aftakeling van mijn moeder die aan multiple sclerose leed en eraan stierf in 1974.

Deze brieven hebben iets met mij gedaan. Ik verneem hieruit dat ik het kind ben van een grote liefde. Ze hebben reikhalzend naar me uitgekeken. Dat betekent heel veel voor mij. Het geeft mijn bestaan een solide grondslag, de basis van een geloof dat de liefde uiteindelijk toch alles overwint, ondanks alle tegenslagen, waaronder de verlammende ziekte van mijn moeder die in deze brieven al onheilspellend opduikt .

We hebben de tekst zoveel mogelijk gerespecteerd, maar toch van foutjes ontdaan en omgezet naar hedendaags Nederlands. In de voetnoten zullen we af en toe wat commentaar tussenvoegen of een woord verklaren. Wat ik eruit heb geleerd is dat mijn ouders een literaire passie deelden en dat er vooral in mijn vader zich een miskende dichter verschool.

---