Het conformeringsproces begint al in de school, dat uiteindelijk een triagesysteem is, waar degenen die aan de vele eisen voldoen het verder schoppen dan degenen die niet zomaar vanzelf in het plaatje passen, of uit een benadeeld milieu komen.

Denk maar aan mensen met een beperking of een culturele achterstelling, doordat je toevallig tot een minderheid behoort. Onze samenleving is vol onrechtvaardigheid en geweld en het zijn vaak de zwakkeren die het moeten bekopen. Als je in de mal past, heb je in het beste geval later in het leven vooruitzicht op een goedbetaalde job, een glunderende wederhelft en één komma vier kinderen.

Dan houd je na belastingen hopelijk genoeg over om je dromen waar te maken, maar dat is een successcenario dat voor weinigen is weggelegd. Veruit de meesten moeten zich op een of andere manier door het leven slaan en zich met de kruimels tevredenstellen. Naarmate de samenleving ingewikkelder wordt, zal het niet beter gaan.

Het is een chaotische maatschappij waarin we voortdurend met informatie bekogeld worden en absurde situaties voorgeschoteld krijgen. Jongeren zijn er heel goed in om dat te ontmaskeren en geregeld staan we met onze mond vol tanden als zij ons vragen hoe we bepaalde dingen hebben kunnen aanvaarden. Het is wellicht moeilijker om jong te zijn dan het vroeger was.

Hoe dan ook nodig ik u uit om in dit boek samen een reis door de wereld van de drugshulpverlening te maken. We doen dat aan de hand van een aantal moleculen die we bespreken in een weloverwogen volgorde, om te beginnen met zuurstof en water en te eindigen met morfine en fentanyl.

Zo zijn er veertien hoofstukken die telkens van een molecule vertrekken. Vooraf hebben we nog een nul-hoofdstuk ingelast, waarin ik het over mezelf zal hebben, en onder meer over een parlementaire vraag aan de toenmalige minister van Volksgezondheid in de Belgische Senaat zo rond de eeuwwisseling. Ik wens u alleszins veel leesplezier de komende maanden.