Ik had me telkens weten te redden, maar deze keer was ik bijzonder verontrust, omdat het een gezamenlijk initiatief van de Orde en de PGC was om methadon voorschrijvende artsen te intimideren. Ik moet eerlijk zeggen dat de haren me te berge rezen toen ik de omzendbrief las. Het was nog nooit eerder gebeurd dat een arts een welbepaalde behandeling voorafgaandelijk aan een of ander staatsorgaan zou moeten voorleggen met vermelding van de identiteit van de patiënt.

De vereiste was om elke methadonbehandeling voorafgaandelijk aan de overheid voor te leggen met naam en toenaam. Dat vormde een flagrante schending van het medisch geheim en van de privacy van de betrokkene. We waren ons toen nog niet zo bewust van de privacyproblemen als nu, maar het was toch ook al grotesk. De vraag die meteen rijst, is: “Wat gaan ze dan wel doen met de gegevens die ik hen stuur?” en ook: “Wie gaat daar over oordelen en welke criteria gaan ze hanteren?”

Dan was er nog een bijkomend probleem. In Brussel zijn twee Ordes en twee PGC’s actief en bevoegd. De ene over de Franstalige en de andere over de Nederlandstalige artsen. Het zit ingewikkeld in elkaar, maar het kwam erop neer dat ik als Nederlandstalige arts in Brussel, in een overwegend Franstalige omgeving, aan een andere regelgeving moest beantwoorden dan de collega’s in de buurt die tot de Franse gemeenschap behoorden.

Dat was godgeklaagd, een absurde situatie op zijn Belgisch. Een paar jaar later, op 19 maart 2004 is er een Koninklijk Besluit gekomen dat de modaliteiten van de methadonsubstitutietherapie vastlegt, maar toen was er nog geen duidelijke regelgeving op dit gebied en iedereen deed maar wat. Kortom, ik werd er niet goed van en zodoende ben ik gaan kijken of ik hier niet een stokje voor kon steken.

Ik kon me immers voorstellen dat ik met de methadonverstrekking zou moeten stoppen of erbij gehinderd zou worden door de ambtenarij. Intussen had ik een groot aantal methadonpatiënten die van hun behandeling afhankelijk geworden waren, want het is en blijft een verslaving, zij het onder medische vlag. Maar net dat maakt nu het verschil voor hun gezondheid. Het mocht niet waar zijn. Ik zag geen andere uitweg dan de politiek erop aan te spreken.

Ik was toen lid van de Volksunie, zij het van de linkervleugel, een partij die nu niet meer bestaat en waar andere nationalistische partijen uit voortgekomen zijn.