Ontslaving: psychoanalyse

Lange tijd is verkeerdelijk aangenomen dat ADHD een opvoedingsprobleem was, zonder biologische oorzaak. Psychoanalisten van de twintigste eeuw, toen het een mode was, vonden dat ADHD een neurotische afwijking was. Zeg maar de tol voor het moderne leven, doordat ouders steeds minder tijd en aandacht hadden voor hun kinderen.

Amfetamines stonden anderzijds in een kwalijk daglicht. Ze werden massaal gebruikt of misbruikt om af te vallen, of in het kader van doping, met name in de wielersport. Deze stoffen zijn sterk verslavend, met snelle gewenning en onaangename ontwenningsverschijnselen als de verslaafde ermee stopt. Volgens oordeelkundig medisch voorschrift gebruikt, zijn ze echter onmisbaar voor sommige ADHD-patiënten.

De meest gebruikte molecule is rilatine, in Amerika bekend als Ritalin. Sinds eind vorige eeuw weten we dat ADHD geen typische kinderziekte is die na de puberteit verdwijnt. Zo’n 60% van de gevallen blijft ook als volwassene last houden van storende symptomen. Het komt veel meer voor dan je zou denken. Schattingen schommelen rond de 8% bij kinderen en 5% van de volwassenen.

In milde gevallen staat dat de persoonsontplooiing niet in de weg, maar dat kun je van veel geestelijke stoornissen zeggen. Mits enig respect en kennis van zaken vinden die nog hun weg in onze samenleving. Er is wel een verschil naargelang het geslacht. ADHD treft driemaal meer jongens dan meisjes.

Nadelige factoren zoals armoede, gezinsproblemen, geweld of andere ontwikkelingsstoornissen kunnen de toestand verergeren. ADHD komt meer voor in de stad dan op het platteland. Je vindt het in elk land en in elke cultuur. Veel zal ervan afhangen hoe je ermee omspringt. Alle wettelijke middelen zijn goed om zo een kwetsbaar kind doorheen de schooljaren en naar de volwassenheid te loodsen.

Er zijn vele strategieën mogelijk en een daarvan is die pillen te slikken. Ik twijfel er niet aan dat er kinderen zijn voor wie dat cruciaal is, en dat geldt later evengoed voor volwassenen. Het vreemde is dat de stoornis in de opleiding van de volwassenenpsychiaters niet voorkwam en ook bij de huisartsen onbekend was.

Je kreeg dus een toestand waarbij je als rusteloos kind met amfetamines werd behandeld, maar als volwassene in de psychiatrie belandde, waar het syndroom onbekend was.

---