Ontslaving: probleemgebruik

Het publiek dat op onze diensten een beroep doet, is zeer gevarieerd: alle huidskleuren, talen en nationaliteiten zijn vertegenwoordigd. Het merendeel moet het stellen met een laag inkomen, al zien we ook wel eurocraten en andere lieden met goedbetaalde jobs. Iedereen is welkom en elk is gelijkwaardig.

Als huisarts heb ik in de eerste lijn een groot aantal heroïnegebruikers opgevangen en te woord gestaan. Het is een van de meest boeiende ervaringen in mijn leven gebleken. Ik moet toegeven dat ik veel van hen heb geleerd en dat ik een aantal posities die ik innam, heb moeten herzien. Ik heb immers ook lang rondgelopen met vooroordelen en misvattingen die ik deels in de artsenopleiding heb meegekregen.

We zien heel veel onwetendheid en alle gezondheidsproblemen die daar het gevolg van zijn, met name wat geestelijke gezondheidszorg betreft. Middelengebruik en verslaving komen in de stad veel voor en brengen allerlei risico’s en verwikkelingen met zich mee. Verspreiding van aids en hepatitis bijvoorbeeld, maar ook spuitabcessen, ondervoeding, tandproblemen, en rokerslong in soms zorgwekkende mate.

Het middelengebruik in het illegale circuit weegt soms zwaar door op het gezinsbudget en staat sociale integratie in de weg. De gebruiker kan onverhoeds in aanraking komen met het repressieapparaat van politie en justitie. Er kan sociale afwijzing optreden en andere factoren die tot marginalisatie lijden, zeker als er ook een onderliggend psychisch lijden is.

De weg vinden naar een aangepaste hulpverlening spreekt niet altijd voor zich. Dat is altijd toch een beetje opletten, want er is niet altijd en overal een warm onthaal gereserveerd als je in de medische wereld over gebruik en verslaving begint. Ook bij artsen komen nog veel vooroordelen voor. Het zou niet mogen dat die misvattingen het lijden van de getroffenen nog vergroten, maar het gebeurt helaas nog altijd.

Heroïnegebruik mag niet en toch zijn er mensen die het doen. Je kunt ze echt niet allemaal in een instelling of gevangenis stoppen. We mogen niet weigerachtig staan als ze met allerlei problemen op onze diensten een beroep doen, ook als de klachten het gevolg van het druggebruik zijn. Dat is het dilemma dat ik aantrof toen ik in 1993 een zieltogende huisartspraktijk overnam, na enkele jaren in de aidspreventie en -opvang te hebben gestaan, en tevens voor de farmaceutische industrie te hebben gewerkt.

 

---