
Het is niet zo gemakkelijk het onderwerp te berde te brengen: wie is geestesziek? Het is op zich een akelige vraag. Neem van mij aan dat geestesziekte in elke bevolking, ook bij ons, veel voorkomt en veel schade aanricht. Om te beginnen voor de betrokkene zelf. Er is vaak een beklemmend gebrek aan elementaire kennis over geestesziekten in de samenleving, en ook bij de patiënten zelf, die vaak met allerlei vooroordelen rondlopen.
De toegang tot de geestelijke gezondheidszorg, die voor iedereen zou moeten openstaan, is lang niet vlot verzekerd. Je merkt nu wel dat er misschien een mentaliteitsverandering bezig is. Ik stel vast dat er wel wat hoopvolle acties zijn in de media, dat er wat gedaan wordt om meer begrip te kweken. Er is echter nog een lange weg te gaan, zeker in milieus die niet zo mee zijn met de moderne trends.
Intussen moet me toch van het hart dat de psychologische hulpverlening in ons land ofwel ondermaats en overbevraagd is, ofwel duur, maar dan wel sneller en doeltreffend. Lang niet iedereen kan zich psychologische hulp veroorloven en dat is ontzettend jammer.
In wezen heb je de keuze tussen twee circuits. Ik heb het nu even over Vlaanderen, waar we gesubsidieerde Centra voor Geestelijke Gezondheidszorg of CGG hebben. In Brussel is het weer een beetje anders en in Nederland is het al helemaal verschillend. Daar kan ik niets over zeggen, maar bij ons zijn er in de praktijk lange wachtlijsten.
Het is bedroevend vast te stellen dat een persoon met wie je er lang hebt over gedaan om de stap naar de psycholoog te zetten, net op dat ogenblik in het motivatieproces te horen krijgt dat de eerste afspraak pas over drie maanden kan plaatsvinden. Die persoon zal dat als fnuikend ervaren. Ik vind dat onbetamelijk en schandalig en ik erger me er constant aan.
Nu, dan kun je daarvoor passen, voor die gesubsidieerde sector, en kijken welke betalende dienstverlening er voorhanden is. Dan zou ik dat zeker aanraden in gevallen waar er sprake is van langdurige verslaving en waar nog voldoende kapitaal aanwezig is.
Recente bijdragen
Meer burn-out en psychisch lijden, maar wie luistert?
In een vorig artikel kaartte ik al de duidelijke toename van burn-out en psychische problemen aan. Die evolutie heb ik de afgelopen jaren ook in mijn […]
De wil om te blijven helpen
Het viel me zwaar om mijn patiënten te vertellen dat ik zou stoppen in mijn praktijk in Brussel. Misschien verklaart dat ook waarom ik ervoor kies […]
Ik moet u iets vertellen
Vanwaar komt nu mijn drijfveer om mensen in noodsituaties te (blijven) helpen? Een bepalend moment in mijn carrière was mijn inzet in de jaren ‘80 […]
Geef een reactie