Ontslaving: consensus

Ik heb me altijd met overtuiging verdedigd, omdat ik vond dat we de gebruikers niet in de kou mochten laten staan en omdat ik in een groot aantal gevallen zag dat ze het onder methadon zeer goed deden. Hen uitsluiten van medische zorgen zou alleen maar een nare last aan hun lijden toevoegen en ook de samenleving blootstellen aan akelige gevolgen. Geleidelijk is het stof gaan liggen.

Met de ordehandhaving leek een modus vivendi tot stand gekomen, hoewel het nooit uitgesloten was dat politie en justitie toch in actie kwamen, als iemand klacht zou neerleggen, of onder invloed een misdrijf plegen. Het schiep een onzeker klimaat, waardoor vele collega’s er niet wilden aan beginnen.

Methadonverstrekking wordt in België gedoogd sinds in 1994 de Consensus Commissie Santkin een baanbrekende tekst openbaar maakte. De naam verwijst naar Jacques Santkin (1948 – 2001), PS-minister van Volksgezondheid in de regering Dehaene I. De tekst was het resultaat van een conferentie die geen wetgevende bevoegdheid had, maar die een aantal gezaghebbende figuren op het gebied van de verslavingszorg bijeenbracht, die in onze nationale context met vereende krachten de hoeksteen van de methadontherapie legden.

Het is een tijdsbepalend document geweest dat me in 2000 goed van pas kwam toen ik, die dacht dat ik ervan af was, weer eens in het vizier van de Orde en de PGC kwam. Deze keer met gebundelde krachten, want ze hadden onderling afgesproken dat de Orde ermee zou ophouden op de methadonverstrekking toe te zien, wat een opluchting was, maar de PGC zou dat nu op zich nemen.

Tot nu toe had ik telkens weer in aparte onderonsjes de Raad of de Commissie ervan weten te overtuigen dat ons methadonprogramma nuttig, nodig en wetenschappelijk gefundeerd was. Dat was allemaal achter de rug, zo dacht ik toch, tot er in 1999 een omzendbrief in de bus viel van de Orde der artsen en de Provinciale Geneeskundige Commissie, die gezamenlijk me als arts ertoe wilden verplichten om van elke methadon-onderhoudsbehandeling voorafgaandelijk aangifte te doen.

Elke arts moest voortaan elke methadonpatiënt aan de Provinciale Geneeskundige Commissie van Brussel en Vlaams-Brabant aangeven, met vermelding van de identiteit en het adres van de betrokkene. Ik moet eerlijk zeggen dat de haren me te berge rezen toen ik de omzendbrief las. We zijn nu twintig jaar later als ik dit schrijf. Nu kan ik het met de glimlach herlezen, maar toen was het eigenlijk een kwestie van leven of dood.

Bron foto: Archief van de Belgische Senaat, Biografisch dossier van Jacques Santkin.

---